Silk Saree

Whenever I attend a function like marriage, the one thing that attracts my attention is the different designs and colors of Silk sarees that the ladies wear. And everytime, I used to wonder as to how they ensure that no two ladies wear the same color of the saree. If there are 100 ladies, there would be 100 different colors ! It is amazing to know how taste differs !

Coming to the silk sarees possesed by ladies, I think I am not off the mark if I say that any married lady ( in the upper middle class ) will have atleast 10 silk sarees in her wardrobe within a year of marriage. About 5 purchased for the marriage and another 5 added during the 1st year of marriage ( for Thalai Deepavali, birth day, wedding day, Seemantham, Valaigaappu etc ).

Now on how many days do they get to wear these sarees ? 15 ? or 20 days in a year ? So it turns to be 2 times for each saree on an average. As the years pass by, new sarees get added and the old ones forgotton ! It is my guess that a given silk saree is worn for a max of 5 or 6 times in its whole life.( Some sarees, liked most by the owner may be used for a a few more times ).

As the weather is very hot for almost 8/9 months in most parts of India, the ladies do not like to wear silk saree on normal days or for simple functions. But then why buy silk sarees ? it gives a majestic appearance and is a status symbol. And you know the time the ladies take to purchase a silk saree ? About 2/3 hours for a saree which will not be used for more than 5/6 times in the next 10 years or so.

I don't know whether it is worth spending so much of amount on silk sarees which have such a limited usage. But no husband / father(that includes me) will dare to say no, as this gives the status and at the same time immmensely pleases the other person. And on this sentiment, thrives the big textile houses like Nalli, Kumaran etc. Long live Silk Sarees.

Corruption and poor service at famous temples

Unsatisfactory service at Swamimalai and Vaitheeswaran Koil


Last month, I had been to the above temples. At Swamymalai, my elder daughter's in laws wanted to do the abishekam for The Lord Muruga. When we went to the devasthanam counter to pay the amount, we saw in the noticeboard that the abishekam amount was Rs 600. But the person sitting at the counter demanded Rs 1800. Having gone that far, we had no other go than to pay the amount as demanded by the person. After taking the amount, that person gave us a receipt for Rs 1500 only. When we wanted clarification, we were told that the abishekam amount had been revised to Rs 1500 and the balance Rs 300 was collected for 'other expenses' and that no receipt would be given for the same. Open Corruption !

After paying such huge amount , we were disappointed to see that the abishekam to The Lord was over in less than 10 mins.

At Vaitheeswaran koil, I wanted to do archana for the deities and purchased the archana articles before entering the temple. To my surprise, I was told that flower was being sold by only one shop and that I had to buy flower only from that shop. Similar is the case for Vilva leaves. Due to this monopoly, the cost of flower was over 100% costlier than the normal rate outside. On top of this, the gurukkal who was supposed to do archana, completed the archana at each sannadhi in less than a minute !. I am sure he would not have even opened his mouth !!. And for such a poor service, he expects and demands a huge amount as his Dakshina !!!

Definitely these are not the ways to treat the devotees who travel a long distance and come to these temples. This is sheer exploiting the faith of the people.

மகா பெரியவா- 25

Mahaaperiavaa was giving dharshan to a queue of devotees. Suddenly Mahaaperiavaa asked a devotee when his turn came, to show his wrist watch. His Holiness enquired in detail about the make, model, cost, etc. of the wrist watch. But without giving it back to the devotee he placed it near Himself. Likewise he did the same to the next few devotees. There gathered a collection of wrist watches. Next was the turn of a father-son-duo. His Holiness asked them to take whatever wrist watch they liked among the collection and it is theirs.

The duo immediately fell on the feet of His Holiness and cried for pardon.

The duo had earlier rejected a girl's marriage proposal for not being able to provide the wrist watch demanded by the duo.

What a gentle and powerful way of correcting a wrong!

மகா பெரியவா- 24

திருச்சி ரயில்வே அலுவலகத்தில் பணி, இரண்டு பையன்கள்,ஒரு பெண்.

மகா சுவாமிகளிடம் அபார பக்தி.

பெரியவாள் எங்கே முகாமிட்டிருந்தாலும் வருடத்துக்கு நாலைந்து முறைகள்,குடும்பத்தோடு தரிசனத்துக்கு வருவார்.மின்னல் வேக தரிசனம் இல்லை.ஓரிரு நாள்கள் தங்கி பெரியவாளின் நெருக்கத்தை நிதானமாக அனுபவித்து விட்டுத்தான் போவார்.

"இந்தப் பையனுக்கு ஒன்பது வயதாயிடுத்து,உபநயனம் நடத்தணும்"என்று பெரியவாளிடம் விக்ஞாபித்துக் கொண்டார்,ஒரு முறை.

"செய்யேன்..."

"பையனின் கோத்திரம்...சூத்திரம் தெரியல்லே..."

பெரியவாள் நிமிர்ந்து பார்த்தார்கள்.

"உன்னோட....பையன்தானே?"

இல்லை! பையனின் கர்ப்பவாச காலத்திலேயே தகப்பனார் சிவலோகம் போய்ச் சேர்ந்தார். இரண்டு மாதக் குழந்தையை விட்டு விட்டு தாயாரும் போய்ச் சேர்ந்து விட்டாள்.கிராமத்தில் குழந்தையைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பை யார் ஏற்பார்கள்?"

"நாங்கள் குழந்தையை எடுதுண்டு வந்தோம்.ஊர்,பெயர், பந்து, ஜனங்கள் தெரியலை,திருநெல்வேலி பக்கம் ஏதோ அக்ரஹாரம் என்று மட்டும் கேள்வி..."

பெரியவாள் முகத்தில் அசாதாரணமான புன்னகை. அருகிலிருந்த தொண்டர் கண்ணனிடம், "பாரு....ஓர் அநாதைக் குழந்தையை எடுத்துண்டு வந்து,வளர்த்து, பூணூல் போடப் போறார்!என்ன மனஸ்,இவருக்கு.."

கண்ணன் சொன்னார்:"அவரோட..சொந்தப் பிள்ளைனு தான் நாங்களும் நினைத்துக் கொண்டிருன்ந்தோம்!"

பெரியவாள் மனசுக்குள்ளே ஆனந்தப்பட்டுக் கொண்டு சொன்னார்கள்" "கோத்திரம் தெரியாவதர்களுக்கு,காசியப கோத்திரம்; ஸூத்திரம் தெரியாதவர்களுக்கு,போதாயன ஸூத்திரம் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.அது மாதிரி சொல்லி, பூணூல் போடு,ஆனா,குழந்தையை அந்நியமா நினைச்சுடாதே.உன் பையன்தான்." பிரசாதம் பெற்றுக்கொண்டு மன நிறைவுடன் நகர்ந்தார்கள்.

மகா பெரியவா- 23

Many years back, a Cittirai month. The new year's day. Morning hours. A large crowd and a long queue at Sri Kanchi Matam. A sixteen year old boy was among those waiting in the queue, which moved slowly. He reached near the stage where Mahaswamiji was seated, around ten o' clock. Acharyalh keenly looked at him for some time. He prostrated at once before the sage, his eight limbs touching the ground. He did not get up. Swamiji waited for sometime and then said, "Get up, get up my child!"

He got up, raised his hands over his head and joined the palms. The stirrings of bhakti hadn't left him yet. Tears were flowing down his eyes.

Swamiji called the youth near him. He obeyed, his palms still joined. Swamiji inquired: "Who are you my son? What is your name? From which place you are coming?"

With great vinayah the youth brought his right palm before his mouth and replied, "Swami, my name is Balakrishna Joshi. I am a Gujarati Brahmin from Madras. My native place is Gujarat."

"Which place in Madras?"

"Hanumantrayan Koil Street Swami", replied Joshi.

"What have you read up to?"

"Up to the eighth Periyavaa", said Joshi, in a low, hesitant voice.

"Alright. Since today is the new year's day," Swamiji inquired, "you thought you would have Swami darshan at the temples in this kshetram?"

"It is not that Periyavaa. I came for a darshan of Periyavaa."

Mahaswamiji said at once: "apacAram, apacAram, shouldn't tell that way. When you go to a place, you should first have darshan of the Shiva, Vishnu temples there. Wherever I go, I first have darshan at the temples there--only then any job. You understand?" Swamiji laughed.

"I have now understood" replied Joshi humbly.

"Alright, after you have prasadam from Acharyalh, you must go to the temples here before you board a bus to Madras, understand?" said Swamiji, a little emphatically.

Balakrishna Joshi, a little emboldened now, replied: "I understand that well Periyavaa. As you have ordered, I shall have darshan at all the temples here and come back to the matam. For your anugrahah."

Swamiji said laughingly, "That's what. I am going to give the prasadam now. Why come back to the matam? Oho... after Swami darshan you have decided to have your lunch in the matam and then board a bus! Good, good," Swamiji gave his consent.

Joshi hesitated. There were tears in his eyes.

"What is the matter?" inquired Swamiji with kindness.

Wiping his tears, Joshi replied: "I wish to stay here for sometime, that's why..."

Before he could finish, Swamiji interrupted him: "Here means? I don't understand."

"In the matam Periyavaa", said Joshi with humility.

"What, in the matam? This is a place for sannyasins. What work is there for young people like you?" Swamiji said with some sternness in his voice. "Have Swami darshan and get back to your place!"

Joshi did not move. He again prostrated to the sage. And spilled the beans: "Periyavaa shouldn't say that. My wish is to stay in the matam and serve you for sometime."

Swamiji understood the situation. The innocent, plain talk from Joshi attracted him and created in him a special preference for the youth. Without showing it, he said: "Serving me! There are many young people here! Why you as another? You start getting back to Madras."

Joshi moved from that place, but not from the matam. He took his lunch in the matam and got himself seated in a corner outside the room where Swamiji used to take rest.

The evening set in. Swamiji came out, finishing his bath. He saw Joshi but hurried past the youth without saying anything. Joshi tried standing within Swamiji's gaze, wherever Swamiji happened to be. For four days he tried with the vairagya of bhakti, but to no avail.

The early morning of the fifth day. Mahaswamiji went for his ushas kala bath in the pushkarani of Sri Kamakshi Amman temple. He saw Joshi as he finished his bath and ascended the bank. "You haven't gone to Madras?" he asked obligingly.

"No, Periyavaa! I am not returning until my sankalpa is fulfilled," said Joshi with vairagya.

"Whatever that sankalpa?" Swamiji asked, as if he did not know.

"It is to serve at your lotus feet for sometime, Periyavaa", replied Joshi expectantly.

"Shouldn't have a sankalpa which is not a sAdhya." Swamiji walked away.

Joshi did not lose heart. After having darshan of Sri Kamakshi Amman he went straight to the matam. He stood before the room of the sage.

Swamiji came out for the darshan of his bhaktas. He saw Joshi. His heart softened at the vairagya of Joshi. He called the youth near.

"Your father has an employment or a business?" asked Swamiji.

"Business only Periyavaa. Buying and selling diamonds," replied Joshi.

"For the kind of temperament you have, you will also become a big diamond businessman. At that time, you should strive to get the name of a honest diamond merchant. Alright, as you wish, you stay with the other boys and serve me for sometime." Swamiji had at last showed him the green flag.

Joshi joined the four or five youth who were serving the sage. Two days went by in the darshan of Swamiji and doing the tasks he ordered. On those two days Joshi had his bed at night, along with the other boys, in a corner of the room where Swamiji slept. Joshi considered this a great boon.

Swamiji called Joshi before he went for bed on the third night. As Joshi prostrated, Swamiji said, "Balakrishna Joshi, you need to do a thing from now. Be with me like the other boys and serve me the whole day. But you shouldn't sleep here in the nights--"

Joshi was alarmed. He interrupted the sage and said hastily, "I pray Periyavaa should not give me such an order. Kindly grant me the privilege of sleeping here like the other boys do."

"I am telling you with a reason," Swamiji showed some sternness in his voice. "You should listen to me."

Joshi stammered: "Alright, Periyavaa. I shall do what you say."

Swamiji laughed and said: "Say that! You go to the kitchen at night. There will be a wooden bench near the serial furnaces (kOttai aduppu). You sleep on that bench conveniently. Get up early morning, finish your chores, have your bath and come here for the service... What, you understand?"

Joshi couldn't say anything further. Wiping his eyes, he said, "I shall do as you order, Periyavaa," and moved away. The other boys looked at this happening jocularly. He couldn't find the answer to the question as to why Swamiji wanted him to sleep alone in the kitchen near the serial furnace.

As he came out, Joshi saw a mate and asked him inquisitvely if Swamiji had ordered any of them to sleep near the serial furnace. With an expression of disapproval that boy replied, "Never had Periyavaa asked any of us to do such a thing."

Joshi felt insulted. It was ten in the night. Sobbing, he entered the deserted kitchen and settled himself on the bench near the serial furnace. He did not eat anything that night. Grief choking his throat, he was awake for a long time before he fell asleep. As the dawn set on the next morning, the matam woke up. Soon after, the vedic chantings and bhajan songs peculiar for a matam came floating in the wind.

Joshi awakened. He finished his chores, went and sat down in the sanctum of Sri Kamakshi Amman. It did not occur to him to go for service to Swamiji.

He came to the matam in the afternoon, had his lunch, and then went back to the temple sanctum. The usual bed around ten in the night, near the serial furnace. He did not go the sage at all.

Two days passed in this manner. It was the morning on the third day. Swamiji called a sevak and aksed him with a worried look: "Two days back a boy named Balakrishna Joshi came here for seva... He is not seen now! Where did he go? Perhaps he has gone back to Madras without informing me?"

Hesitatingly the sevak replied, "No, Periyavaa. He is only here in the matam."

"Then why did he not come here for the last two days?"

"No idea, Periyavaa."

Meantime another sevak boy came that side, and Swamiji asked him about the missing Gujarati boy. He too had no idea.

"Alright, check up with Joshi and tell him that I want him here now", ordered Swamji and went inside his room.

Joshi stood looking small before Mahaswamiji.

"Come, my child. Why, you were not seen here for the last two days! Are you not well?" Swamiji inquired with utmlost kindness. Joshi had no reply.

"Any sadness... or anger... with me?" Swamiji asked like a child, happiness writ on his face.

Joshi slowly opened his mouth. "No anger and all, Periyavaa! A bit of sadness in my heart though," he stammered.

Swamiji looked at him with surprise. "Sadness... with me?"

Joshi kept quiet.

Swamiji did not stop. "Come on, tell me! Is it not that I should also know about your sadness?" As Swamiji encouraged Joshi to talk, the other boys were standing nearby with folded hands.

Prostrating and bringing his palm before his mouth, Joshi began to talk. "Nothing else, Periyavaa. You ordered me to sleep in your room like the other boys for the first two nights, and I was happy. Suddenly you called me and ordered me to go and sleep near the serial furnace! I was saddened with the thought that perhaps since I am only a Gujarati brahman and not a brahmin of this side, you might have ordered me to sleep separately. Please pardon me Periyavaa..." Joshi sobbed and fell at the feet of Swamiji.

Swamiji understood the situation. He did not say anything for sometime. Silence prevailed there. Then he asked the other boys to leave him alone, and called Joshi near. With utmost vAtsalyam he spoke: "adAdA... Balakrishna... For my asking you to sleep near the serial furnace you made up this meaning! I did not say that with such thoughts in my mind! You are a small boy, so you have misunderstood me!". With those words, Swamiji asked Joshi to sit before him. Joshi hesitated and sat down on the floor.

Swamiji spoke with compassion welling up in his voice: "There was never such a reason as that you expressed now for my asking you to sleep alone on the wooden bench near the serial furnace. There was only one reason for that, Joshi. Look here!" Swamiji raised his vastram up to his thigh. There were bunches of reddish mosquito bites on Swamiji's rosy thighs!

"My child Joshi! You see these bites of the mosquitos I have at night time? I am a sannyasin, so I can withstand them. Being a child you would have immense suffering. I saw you struggling with the mosquito bites on the first two nights. You have a rosy complexion like me! So I wanted that at least you could sleep well in a safe place, which was why asked you to sleep alone. Since the wooden bench is lying near the serial furnace, there would be absolutely no mosquitoes because of the heat from the furnace. And you would sleep well! That was the only reason for my order, but it so happened that you misunderstood me!" As Swamiji said this laughing, Joshi started sobbing loudly.

He spoke sobbing, "Periyavaa, please tell me that you have pardoned me! Without understanding your compassion, I blabbered some nonsense!" That compassionate Lord was just laughing, raising his hands and blessing Joshi.

"Joshi, you will also become a diamond merchant in future. Sell your wares for a reasonable prize and do a good business." said Swamiji as he blessed Joshi once again.

In the later years, Balakrishna Joshi became a dharmic diamond merchant and was a beloved bhakta of Swamiji until the samadhi days of the sage. Some years later, Joshi also gave up his body to reach God's feet.

மகா பெரியவா- 22

மகானிடம் மனக்குறையை சொல்ல பலர் இருந்தாலும் உடல் உபாதைக்கு மருந்தோ ஆறுதலோ தேடி வந்தவர்களும் இருந்தார்கள் .

டாக்டர் கெடு வைத்த பிறகும் கூட மகான் வில்வ இலைகள், துளசிதீர்த்தம் , வீபுதி பிரசாதங்கள் கொடுத்தும், சில பரிகாரங்கள் கூறியும் பிழைக்க வைத்த அதிசயங்கள் அனைவரும் அறிந்ததே .

ஒரு சிறுவன் உடம்பில் ஏற்பட்ட நோயைப் போக்க மகான் தாமும் விரதம் இருந்தார் எனும் செய்தியைக் கேள்விப்பட்டு இருக்கிறீர்களா ?

மகானின் மீது அளவுகடந்த பக்தி கொண்ட பக்தர் ஒருவர் தமக்கு எல்லாமே அவர் தான் என்று உறுதியாக இருந்தவர் மகானிடம் தன் மகனை அழைத்துகொந்து வந்தார்

மகனுக்கு தீர்க்க முடியாத வியாதி உடலில் பல பாகங்களில் இருந்து தோல் செதில் செதிலாக கீழே உதிர்கிறது டாக்டர்களிடம் மருந்து சாப்பிட்டும் பார்த்தாயிற்று நோய் குணமாகவில்லை சிறுவனை பார்ப்பவர்கள் அருவருப்புடனே அவனைப் பார்கிறார்கள்.

தந்தையிடம் விவரம் பூராவையும் தெரிந்து கொண்ட மகான் சிறுவனை தன் அருகில் அழைத்துப் பார்த்தார் பிறகு சிறுவனின் பெற்றோரிடம் பேசினார்:

"நீங்கள் இருவரும் மடத்திலேயே இரண்டு மூணுநாள் தங்குங்கோ, பையன் மட்டும் என்னோட இருக்கட்டும் நீங்கள் எந்த காரணத்தைக் கொண்டும் பையனைத் தேடி என்னண்டை வரப்படாது" என்று உத்தரவிட்டு மடத்து சிப்பந்திகளிடம் தேவையான விவரங்களையும் சொல்லிவிட்டார். மூன்று தினங்கள் சிறுவன் மகானுடன் தான் இருந்தான். அவனுக்கு தினமும் மூன்று வேளையும் வழைத்தண்டுச்சாறு கொடுக்கப்பட்டது. வேறு ஆகாரம் ஏதும் இல்லை.

இதில் குறிப்பிடத்தக்க விஷயம் மகானும் அந்த மூன்று நாளும் வாழைத்தண்டு சாறுதான் உட்கொண்டார். வேறு ஆகாரமில்லை. சிறுவனின் உடலில் இருந்து சருமம் செதில் செதிலாக உதிர்வது நின்று விட்டது. அவன் உடல் தேறி விட்டதை மகான் சொல்லித்தான் பெற்றோர்களுக்கே தெரியும். மகானை எழுந்து வணங்கிவிட்டு தங்கர் மகனை அழைத்துக் கொண்டு போனார்கள் .

மகான் வைத்தியருக்கெல்லாம் வைத்தியர் என்பதை அறிய இதைவிட வேறு என்னவேண்டும்

மகா பெரியவா- 21

Do you know that Sankarachariar was once "arrested" and taken to Tanjavur ? Read this interesting story .

When Maha Periyaval was camping in Kattupalli, far from the maddening crowd of Madras for four months in 1965, one day some devotees were talking in his presence about the coup which took place in some country and how the soldiers had brought the palace of the King or President of that country under their control by driving away the guards. That night, when Periyaval was conversing privately with a few devotees he remarked with a budding smile, "Do you know that our Math too has been arrested ?"

None of us knew, we were all ears, longing to here an interesting story. His budding smile blossoming wide He remarked, "You know who effected the arrest? Sivaji Maharaj!" Our interest was further whetted and it sharpened our ears further.

"It was a granny who told the story . She herself played a role in the story. Even after fifty years of the event, she recounted it to her grand children, without forgetting a single detail. She narrated it as though reliving it", Periyaval said and began telling the 'story' in homely Tamil with His unique histrionic expertise, which can by no means be recaptured in cold print.

It was the time when Serfoji (of the Marathan stock) was the ruler of Thanjavur, and his uncle Amarasimha Maharaja was ruler of Thiruvidaimarudur. Both were great scholars and versatile in the fine arts. They extended great patronage to the scholars of the Vedas.

There is a Sankara Math at Thiruvidaimarudur. It is administered by our Math. A Brahmin belonging to the Hoyasala sect of Karnataka was performing Puja there. He was also the Mudradhikari (agent) of our Math (which was at the time functioning from the interim headquarter at Kumbakonam) He used to collect the offerings and subscriptions of the people around the Math and remit them to the then Acharya aboding at Kumbakonam)

By the grace of the Acharya the Brahmin had two sons. Both studied Rigveda in the Patasala run by the Math at Kumbhakonam. The elder son, after his studies, took over the father's Puja (at the Thiruvidaimarudur Sri Math) and the duty of Mudradhikari and remained at home.

The younger one learnt the Kavyas (literature) and Sastras (Sacred Lore) also after finishing the course in the Veda. Bright in appearance, brilliant in intellect and also in the field of action, he obtained the special grace of the Guru. He underwent training in the important assignments relating to the Math and stayed on there itself without returning to Thiruvidaimarudur. Within a short span he finished the training to perfection and began to be entrusted with highly responsible tasks.

We are now in the middle of last century, in the year 1843-44, to be exact. The tatankas (ear ornaments) of Goddess Akhilandesvari at the Jambukesvaram temple were required to be renewed and offered again to Her. As and when these ornaments were in need of repair, it was the Acharyas of our (Kanchi) Math who got them repaired and offered them afresh to the Mother through a grand function for the Tatanka-Pratishta (reinstallation of the Tatankas).

It was then a legal suit was filed in Tiruchy, by an opposing group , against the Tatanka Pratishta. The case went on for years and the Math almost spent all its savings ,but in the end, the judgement was in favour of the Math in the first court as well as in the appeals in the higher courts,thanks to the hard work done by the younger son.

He however lost his wife during the trial. But the people who lodged the case spread the canard that it was a punishment to him for his tricky manipulations in fighting an unjust cause. He was not affected by it either, but the slander, on the head of his bereavement, touched the heart of the Swamigal. So he performed the second marriage of the younger son of our story, soon after the Tatanka-Pratishta, in the very shrine of Akhilandesvari.

The second wife was an eight year old girl. She steadfastly performed daily Puja to the Divine Mother for giving her such a noble husband till she breathed her last in ripe old age.

Because of the huge expenditure in the litigation, the Math had run into heavy debts. The Swamigal felt bad about it that it has happened during his tenure and the younger son was also upset, as he was the administrator-in-charge, and so he held himself responsible for the agony caused to the Swamigal. Our 'younger son' then resolved to do the utmost he could to unburden the Math of the debts.

He went to Thanjavur and met the Raja (Sivaji, son of Serfoji- This is another Sivaji, not the Chatrapathi Sivaji we all know ) there . Our 'Younger son' conveyed the matter to him in a polished way taking care not to lower the honour of the Math. He submitted by suggestion that it would be a fitting gesture on the part of the Raja if he could accord reception at Thanjavur to the Math while on its way from Tiruchy to Kumbhakonam, in view of the fact that the Math had won a significant case which conferred prestige to the entire Thanjavur region.

Raja Sivaji deliberated for three days but finally expressed his inability ( to accord the reception as requested )

When the carts of the Math with the attendants and, at the rear, the palanquin of Swamigal started to Kumbhakonam via Koviladi bypassing Thanjavur and were passing through the banks of Kaveri at Thiruvaiyaru. a number of sepoys surrounded the vehicles and forcibly dragged them to the opposite banks, on the route to Thanjavur.

The palanquin of the Swamigal too was stopped, but in a respectful way. Vedic scholars of the court gave the ceremonial reception and the requested Swamigal to come to Thanjavur. Immediately the sepoys surrounded the palanquin on all the four sides in reverential besiegement. Even now, does not the army conducting a coup d'etat in civilised nations arrest the erstwhile Head of the State respectfully in his own residence in order to escape the adverse criticism of the international community?

Swamigal understood that this was what had been done to Him and proceeded to Thanjavur under the custody of the sepoys calmly. What followed the 'arrest' of the Math as it entered Thanjavur was the right royal welcome accorded to it.

Raja Sivaji, overcome with reverential emotion, personally received the Svamigal with all honour, and made grand arrangements for His Puja and feeding of Brahmins.

What is all this mystery? How is it that the one who refused to extend an invitation was now aggressively thrusting hospitality? Why is it that he showed 'violent Bhakthi' and brought them forcibly under arrest instead of inviting and receiving them with humility?

It is all doing of Chandramaulisvara! After sending off our 'younger son' with negative reply, the Raja had a dream. The Father God appeared in the Raja's dream and ordered him to render due honours to the Math where He took abode and to its Acharya. Like a father, more indulgent towards a disobedient son, Siva had blessed the Raja with His darsan in the dream for his earlier act of refusal! That was why he was overcome with emotion.

But why did he arrest the Math to bring them to his place? Well, he had sent back the administrative officer of the Math, short of slapping on his face, only recently. If he were to invite the Math in the normal course within a few days, how would the Math, the status of which is higher than that of the Court, as it is the very seat of Sri Adi Sankara, react? Would it say to the Royalty, "Whichever way you push, according to your pleasure, we would bend?" A Swamigal may not personally mind honour and dishonour and forgive delinquents. But when the honour of the Pontifical Seat is involved, would he not be unbending in such a context?

The Raja and his officers and pandits deliberated over all this. That was why they ultimately hit upon the plan to receive the Math by resort to Asurabhakti (bhakti in the demon's way!). It looks as though they did this to give a spicy story to us!

As a Fitting finale to the festivities, the Raja performed Kanakabhishekam to the Swamigal on the day of the latter's departure. The very same Raja who shirked inviting the Swamigal on grounds of paucity of funds, now went on showering light-weight flowers of gold on the Swamigal covering Him from head to foot! It was as though the Raja was enveloping the Swamigal with his devotion!

The gold totaled up to 5000 varahans (approx. 10 Kg.). The 'younger son' heaved a sigh of relief. All the debts incurred could be paid off with this gold. Still there would be a surplus too, so ran the thoughts of the man who had made the Math his very life.

On return to Kumbhakonam, the debts were cleared off completely.

Replete with this sense of fulfillment, the swamigal shed His mortal coils and attained to that One fullness ('paripurnam adaivadu, as it is said in Tamil) within two or three years.

While telling the story, Periyaval did not mention the names of many of the characters, including that of the 'younger-son'. But we would like to add to the flavour of the story by revealing their names.

The 'Today' refers to 1965 when Periyaval was telling the story.

The central figure, the 'younger-son' is no less a person than the parental grandfather of Periyaval Himself. His good name was Sri Ganapati Sastrigal. The name of the 'elder son' is Sri Seshadri Sastrigal. The 'Hoyasala Brahmin', the father of these two, and the great-grandfather of Periyaval was called Sri Subramanya Sastrigal. The Swamigal who performed the Tatanka-Pratistha is the 64th Acharya of Kanchi Math, the fifth Chandrasekharendra Sarasvati Swamigal. (Our Periyaval is the seventh to bear that monastic name).

Now it will be obvious to the reader that the granny who told this story is none other than the grandmother of Periyaval. If the grandmother narrated the story, not omitting any details after fifty years of the happenings, the divine grandson who heard it then narrated it similarly sixty years thereafter!

Jaya Jaya Sankara, Hara Hara Sankara

மகா பெரியவா- 20

மகான் பூஜை புனஸ்காரங்களை முடித்துக்கொண்டு வந்த பிறகு பக்தர்களுக்கு தரிசனம் தந்து அவர்களது குறைகளை கேட்டறிந்து பரிகாரம் சொல்வது அன்றாட நிகழ்ச்சி

அன்றைய தினம் பெரும் திரளான பக்தர்கள் தரிசனத்திற்காக குவிந்திருந்தனர். ஒவ்வொருவருக்கும் தாங்கள் முன்னதாக தரிசனம் பெற்றுவிட வேண்டும் என்கிற எண்னம் ஆனால் நடைமுறையில் வரிசை மெதுவாக நகர்ந்து தானே ஆகவேண்டும்

அன்று பாரதி காவலர் ராமமூர்த்தி தம்முடன் மலேசியக் கவிஞர் ஒருவரை மகானின் தரிசனத்திற்காக அழைத்து வந்திருந்தார் அவர் பெயர் சூசை.

"இத்தனை பேருக்கும் தனித்தனியாக மகானின் தரிசனம் கிடைக்குமா?" என்று சூசை தன் நண்பரிடம் மெதுவாகக் கேட்டார்

ராமமூர்த்தி பதில் சொல்லும் முன் மகானிடமிருந்து பதில் கிடைத்தது, ஒரு மடத்து ஊழியர் ராமமூர்த்தியிடம் வந்து
"உங்களையும் உங்களுடன் வந்த கவிஞரையும் உள்ளே அழைத்து வரச் சொல்லி உத்தரவு என்றார் இதைக்கேட்ட கவிஞர் சூசைக்கு வியப்பு.

நாம் இங்கே கேள்வி கேட்க பதில் மகானிடம் இருந்து அல்லவா வருகிறது?

உள்ளே நுழைந்ததும் பாரதிகாவலரிடம் மகான் கேட்கிறார்

"இவர்தான் சூசையா?"

தன் பெயரை மகான் சொன்னதும் சூசையின் மெய்சிலிர்த்தது. தாம் சொல்லாமலேயே மகான் தம்மை பெயர் சொல்லிக் கேட்கிறார் என்றால்?

மகானின் பார்வை இருவர் மீதும் ஒளி வெள்ளமாய் பாய்ந்தது. இருவருக்கும் பேச நா எழவில்லை. இந்த மலேசியக் கவிஞர் ஏற்கனவே பாரதியின் 'பாஞ்சாலி சபத'த்தையும் ' அபிராமி அந்தாதி'யையும் மலேசிய மொழியில் மொழி பெயர்த்து இருந்தார் .இவை இரண்டும் ஏற்கனவே மகானின் கவனத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்டு இருந்தன கவிஞரைப் பார்த்தவுடன் "அபிராமி அந்தாதியை முதலில் உங்கள் பாஷையிலும் பிறகு தமிழிலும் சொல்லலாமே?" என்றார். மலேஷிய மொழியில் அந்தாதியை சொன்னார் கவிஞர் தமிழில் அதை கூற வந்தபோது அவருக்கு முதலடி மறந்து போயிற்று

பிறகு மகானே, அடிஎடுத்துக் கொடுக்குமாறு பாரதி காவலரை பணித்தார் . மலேசிய மொழியில் செய்திருந்த மொழிபெயர்ப்பை மகான் பாராட்டி, அதில் ஏழு சமஸ்க்ருத வார்த்தைகள் வருவதைச் சொல்லி, அவை எந்தெந்த வார்த்தைகள் என்று வரிசையாக அடிக்கினார் . மகானின் இந்த மொழிப் புலமையைக் கண்ட சூசை மிகவும் வியப்படைந்தார்

அடுத்து மலேசிய நாட்டைப் பற்றி மகான் கவிஞரிடம் பேசத் தொடங்கினார். அந்த நாட்டில் ஒரு இடத்தை குறிப்பிட்டு " அங்கே சிவன் கோவில் உண்டே?" என்று மகான் சொல்ல சூசை அமாம் என்று மகிழ்ச்சி போங்க ஆமோதித்தார் , மலேசிய நாட்டின் பூகோள நிலவரம், அங்குள்ள பொருள் பொதிந்த மொழிகளிலேயே பவனி வந்தன. மலேசிய மொழியில் அபிராமி அந்தாதியை திருச்செவிமடுத்த மறுகணமே உணர்ந்து மொழிப்பாங்கை உணர்ந்து கொண்ட மகானின் திருப்பாதங்களில் அவர்கள் இருவரும் பணிந்து வணங்கினார்கள்

மகான் 'அபிராமி அந்தாதி' வரிகளிலேயே மலேசிய மொழியில் தாம் கேட்ட முதல் வரியை மொழிந்து இருவருக்கும் ஆசி வழங்கினார்கள்

மகா பெரியவா- 19

Here is an incident that reflects MahaPeriava's sense of humour.

Some decades ago, a learned gentleman from Chennai who was well-versed in Bhagavad Gita wanted to share his knowledge and was very keen to teach Gita. He met Mahaperiaval, expressed his desire to teach Gita and asked for Mahaperiava's guidance on on how he should go about it. Mahaperiaval asked him where he lived. He said, "Gopalapuram." So, Mahaperiava advised him to start his lectures at the nearby Gopalapuram Krishnan temple.

As advised, the pandit began his Gita lectures at the temple on an auspicious day. At the beginning, there a sizeable audience to his lectures and the pandit was happy. As days went by, the numbers in the audience started steadily decreasing to single digits. The pandit was very disappointed at the dwindling numbers in his audience.

He met Mahaperiaval again, vented out his frustration at the people's lack of interest in his Gita classes, and asked Mahaperiava, "How can I lecture to just 3 or 4 people?"

Mahaperiaval smiled at him and said - "You are indeed very lucky - you had at least three or four people to listen to you. You know very well that Bhagawan Sri Krishna had only one person to listen to his teachings and yet he continued with His teaching!".

மகா பெரியவா- 18

A wonderful , touching incident. A long one... but very interesting.
( I wept and tears rolled down my cheek after reading this.)

An early morning, many years ago. It was slightly drizzling. Maha Periyavaa was seated in solitude at Kanchi Sri Sankara maTham. After the bhaktas had darshan of him, Swamiji arose to go to his room. Just then an old grandma and a young woman came running and prostrated to the sage. Swamiji sat down again, looking a bit keenly at them.

With happiness crawling on his face, Swamiji said, "adede! is it Meenakshi Paatti? What a wonder you have come in the morning time? Who is near you? Your granddaughter? What name?"

Meenakshi Paatti said, "Periyavaa! I am coming to the maTham to have your darshan for ever so many years. Till today I haven't informed SwamigaL about me. There was no such opportunity. But then, it has come now. This girl standing by my side is my granddaughter born through my daughter. Since she was born in this town, we named her Kamakshi. I had only one daughter, and she closed her eyes twelve
years ago, leaving this girl to my care. Some disease she had. Her husband also died before her due to a heart attack.”

“Since then I am plodding on alone with this girl. I put her in a school. Study didn't get into her head. So I stopped it with her fifth grade. Now she is fifteen years old. My duty will be over once I give her hand to a man!"

AcharyaL listened to her patiently. "I understood when I saw you come here and stand before me in the early morning itself, that you who used to bring pArijAta puS^pam for Chandramouleesvara puja every morning around ten o' clock, have come to me now with a purpose. What is the news?" he said.

Hesitating at first, Meenakshi Paatti began: "Nothing, Periyavaa. A suitable alliance has come up for this girl. The boy is also from this place. School teacher. Sixty rupees salary. Good family. No demand -and- take harassments. They say that both the horoscopes match well. Somehow only you should perform this marriage, Periyavaa!" Paatti prostrated to him.

AcharyaL's tone showed some heat as he chided her: "What? I should perform the marriage? What are you talking?" Within moments he cooled down and said, "Alright, what do you expect me to do?"

Paatti was happy. "It's like this, Periyavaa! I have somehow managed to save five thousand rupees for her marriage. I can complete the marriage within that amount. But then the boy's mother has said compulsively, 'Paatti, whatever or however you do it, you must present a double-stringed, eight sovereign gold chain for the neck of your granddaughter!' I couldn't do anything big by way of jewels-and-bolts for her within my income. I have arranged just a bangle of one sovereign each for each hand of this girl. Only that is possible for me. Where can I go for an eight-sovereign double-stringed chain, Periyavaa? Only you--"

Before she could finish, Swamiji asked her with some anger: "Tell me, you want me to provide her with a double-stringed chain in eight-sovereigns?"

Meenkshi Paatti prostrated to him and rose. Patting her cheeks loudly,she said, "apacAram, apacAram, Periyavaa. I am not coming to say that. A number of rich and big people come for your darshan daily. Could you not gesture to any of them to arrange for the eight-sovereign double- stringed chain?" Paatti asked him longingly.

"What? To gesture to the big people who come for a darshan? There is no such practice. If you want, you seek some other alliance where they don't demand eight or ten sovereigns! Only that is better for you." Swamiji got up.

Meenakshi Paatti said anxiously, "I pray that Periyavaa shouldn't leave me with such advise! This is a very good alliance, Periyavaa. The boy has a sanguine temperament. They got their own girls married with a gift of an eight-sovereign double-stringed chain each. Therefore they desire that the girl coming as their daughter-in-law should also come with a double-stringed chain. Nothing else, Periyavaa. Only you should provide me with guidance in the matter!" Paatti begged the sage.

AcharyaL, who had got up, sat down again. He was immersed in deep thoughts for sometime. Then he started talking with compassion: "Will you do something I suggest now?"

"I will do it definitely. Please tell me what!" Paatti was excited.

"Go to the Kamakshi Amman temple tomorrow with your granddaughter. Both of you pray to her, 'This marriage should take place grandly with the required eight-sovereign double-stringed chain provided. Only you should arrange it, Amma!' and do pradakSiNa of the sannidhi five times. Prostrate before ambAL five times and go home. Pray this way for five days. Kamakshi will arrange the things as you have desired in your mind." AcharyaL blessed them smilingly.

As she prostrated and got up, Meenakshi Paatti said, "What is it Periyavaa, you suggest everything five times!" She asked with eagerness, "If I do it that way, AmbaL Kamakshi will surely arrange my granddaughter Kamakshi's marriage?"

"I am not suggesting the five-times requirement myself. AmbaL has the adulation panca saMkhyopacAriNi. She grants favours happily when she is worshipped in multiples of five." Swamiji said, "I told you only that, nothing else!"

"When do we start this, Periyavaa?"

Swamiji smiled. "It has been said shubhasya shIghram. Today is Friday. Why, you start today itself." He said and bid them farewell.

With her granddaughter beside her, Paatti walked towards Kamakshi Amman temple. Since it was Friday, there was a heavy rush in the temple. Mother Kamakshi dazzled in full splendour due to special adornments of that day. Both of them closed their eyes and prayed as advised by Periyavaa.

Paatti had an arcanA performed in her granddaughter's birth star and secured the prasAdam.

Then they both prayed to Amman about the eight-sovereign double- stringed chain and went around the inner courtyard clockwise five times. Then they prostrated to AmabaL five times as Swamiji had suggested. With faith in heart, they went back home.

On Saturday morning, Paatti started from her house with her granddaughter. Collecting the coral-jasmine flowers, she hurried to Sankara maTham. There was a heavy rush in the maTham. Meenakshi Paatti was standing in the queue some twenty or thirty bhaktas behind. She heard what the person before her was telling his neighbour with concern. 'Today is the day of the anushA star.

PeriyavaL's birth star. So Swamiji has taken up a vow of silence today. He wouldn't talk to anybody. Only mukha darshan.'

Anxiety got hold of Meenakshi Paatti. She worried, 'I thought of reminding Periyavaa about the eight-sovereign double-stringed chain, but it seems that won't be possible now.' When they got near Periyavaa, they prostrated to him. That para brahmaM was sitting with no sign of life in him. Paatti paused, yearning that he would ask something about the chain. Swamiji's assistant told her a bit sternly,
"Paatti, move away please! Periyavaa adopts a vow of silence today. He won't talk. See, how many people are waiting behind you!"

She made her way towards Kamakshi Amman temple, along with her granddaughter. As advised by Periyavaa, they performed the panca saMkhyopacAra worship on that day and got back home. Maha Swamiji continued the vow of silence on the following two days also. Paatti and her granddaughter could only have a darshan of the sage at the maTham. Paatti started worrying, 'Four out of five days has gone by since Periyavaa's advice but nothing happened! Will Mother Kamakshi open her eyes and bless me or not?' She could only grieve within herself.

It dawned on Tuesday. Sri Kanchi maTham was very brisk on that day. A bhajan troupe from Arani was immersing the maTham in bhaktic ecstasy.

AcharyaL came and sat in his usual place. There was such a maha tejas in his face! He had dissolved his vow of silence. There was a large crowd waiting for PeriyavaL's darshan. A middle-aged maami in the queue prostrated to Swamiji happily as her turn came. Happiness was writ on her face. She submitted the things she had brought--a large bunch of rastaLi bananas, un-shorn coconuts, sweet lemons, oranges, pumpkins, and chubby raw-bananas--and prostrated again.

Swamiji smiled to himself as he glanced at the items kept before him.Then he narrowed his eyes and looked keenly at the woman. "Aren't you Ambujam, wife of Needamangalam landowner Ganesa Iyer? You came two months back. Told me something, feeling sad. Looking at the way you have come now with a large banana bunch, it seems that your problems would have been solved by the grace of Kamakshi, right?"

Ambujam prostrated again and said, "True, Periyavaa. My only daughter Mythili was made to stay away from her husband's home for the last three years. Two months back I came running to you, reported this humiliation and wept. It was you who advised me to do five circumambulations and five prostrations for five days and perform ablution and worship in the Kamakshi Amman temple of this town. I
completed them with extreme care, and what a wonder, fifteen days back, my son-in-law Radhakrishnan who works in Jamshedpur Tata Steel Plant came over himself and took his wife Mythili back with him. It's all that Kamakshi's grace and your blessings, Periyavaa!" Tears of joy filled her eyes as she spoke.

Swamiji said, "Besh, besh, very glad. Let the dampati rest in prosperity! By the way, where did you get such a big bunch of bananas? Looks massive!" Swamiji's laughter rolled by like thunder.

Ambujam said smilingly, "This bunch was harvested from our own banana bed, Periyavaa; which is why it is so big!" She spoke with humility. Showing happiness, Swamiji ordered her, "Alright, only Amma Kamakshi has rejoined your daughter and son-in-law. So you offer this big banana bunch to Her and distribute the fruits to the bhaktas who visit the shrine."

Ambujam said, "No no, Periyavaa. Let it remain in this sanctum. I have an identical bunch to offer to AmbaL. Now I seek your leave to have a darshan of AmbaL, complete my prayers and get back here." She prostrated. "BeshA! After completing your prayers you must take food in the maTham and then only should get back to your place. Remember it!" Swamiji gave her his consent to leave him.

There was not much crowd in Kamakshi Amman temple on that day. It was eleven in the morning. As it was later than usual, Meenakshi Paatti hurried to the temple with her granddaughter. She halted at the shop selling archana packs, and told her granddaughter, "Hey Kamakshi! Today is the day of completion. So we shall do everything in five numbers as told by AcharyaL. What you do, get five archanA packs with five coconuts, five bananas, betel leaves, nuts, etc. and come back running!" and gave her the required money.

The granddaughter bought the things as ordered. Paatti performed the arcanAs to AmbaL and prayed Her with tearful eyes, 'Amma Kamakshi, I am completely depending on You only! I have no refuge except You and SwamigaL. Only you should arrange for the eight-sovereign double- string chain and complete my granddaughter's marriage in a fitting manner.' As Paatti sobbed, her granddaughter was also moved and wept. Then they started going round the inner courtyard from left to right. They were on their fourth round.

"Paatti... Paatti... Paattee!" Meekakshi Paatti looked back at the loud call from her granddaughter and chided her angrily, "Why do you cry so loud? What have you lost to raise such a noise?"

"Nothing lost Paatti, but something gained! Please come here, I shall show you!" She took her grandma to a corner, opened her right palm and showed her something. It was a severed, double-stringed chain with a front.

"Where did you find that?" Paatti asked with surprise. Her granddaughter said, "As I was coming behind you with a bowed head, my eyes chanced on this chain. I took it at once, and no one had noticed me! This chain is severed Paatti. Check if it is original or just a coated one." Paatti took the chain in her hands to guess its weight.She said, "Looks like sovereign, Kamakshi! May be eight or eight-and-a- half sovereigns. This has been granted to us by Kamakshi herself backed by the blessings of Periyavaa.

Alright, let us go out first!" She packed the chain inside the edge of her sari and hurriedly came out, forgetting to complete her fifth circumambulation.

It was one in the afternoon. Four or five people were waiting for the darshan of AcharyaL in the maTham. Meenakshi Paatti prostrated to the sage with her granddaughter and got up. Swamiji looked at her and laughed. She was confused whether to tell Swamiji about the chain or not.

Swamiji forestalled her. "Today you should have completed your panca saMkhyopacAra pradakSiNa in order. But then it was not completed because of a vastu that came to the hand of your granddaughter! That sudden delight did not allow you to do more than four pradakSiNas. You came hurriedly, thinking that Kamakshi has given you Her pUrna anugrahah. What, am I right?"

Paatti was shocked. She became insensate, and swallowed her words as she spoke: "SwamigaL shouldn't mistake me. Once that (object) came to the hand of my granddaughter, I assumed that AmbaL Herself had dropped it for my granddaughter to take. In that sudden delight I totally fogot that I had to make one more pradakSiNa."

Periyavaa said relentlessly, "Only that you forgot. You did not forget to get the vastu weighed at Rangu Patthar's shop. Or get the severed portion melted in the furnace to rejoin." He clinched his talk with the words, "Let it go. When you weighed it, was it exactly eight sovereigns?"

Paatti and her granddaughter were stunned. "All you said now is satyam, Periyavaa!" said Paatti.

Swamiji asked her calmly, "Tell me in fairness. To whom does that padaarthah belong?"

"To AmbaL Kamakshi."

"Tell me yourself, can you take it secretly and pack it inside the edge of your sari?"

"A mistake... nothing else but a mistake! Should excuse me. I have done it inadvertently." Paatti was genuninely repenting. She placed the doublestringed sovereign chain on the brass plate that was found before Swamiji, her hands shaking. Swamiji laughed.

It was now two in the afternoon. Swamiji asked Meenakshi Paatti and her daughter to sit before him. It was at that time that Ambujam AmmaL, wife of Needamangalam Ganesa Iyer, who had taken leave in the morning, came back full of sorrow and prostrated to the sage. Her eyes were shedding tears profusely. Swamiji saw this and said affectionately, "adAdA, why do you shed tears Amma?"

Ambujam Ammal wiped her tears and replied, "It is like this, Periyavaa. Two months ago when I did the five days seva in the Kamakshi Amman temple I prayed to AmbaL earnestly that I would offer Her my eight-sovereign double-stringed chain if she united my daughter and son-in-law, who were then separated. AmbaL has united them. I went to the temple to offer my chain.

It slipped from my neck and fell down somewhere. I searched everywhere anxiously but the chain could not be found. What can I do now, Periyavaa?" She started wailing.

Swamiji turned his face to Meenakshi Paatti and looked meaningfully. Paatti prostrated to him and got up briskly. She took the double- stringed sovereign chain from the brass plate before the sage in her hand. She turned to Ambujam and said holding up the chain, "Amma Ambujam. Check if this is the double-stringed chain you lost."

Ambujam took the chain from her hand and checked. "The same, the same chain, Paatti. How did it come here? Looks very wonderful!" Paatti narrated everything that happened to them in the same breath.

Ambujam Ammal hugged Meenakshi Paatti. "Paatti, you don't worry at all! I am informing you this before our AcharyaL. I shall arrange for a new doublestringed chain in eight sovereigns for your granddaughter! Her marriage will be performed grandly. This double-stringed I have prayed to offer to AmbaL.

This evening I shall take you and your granddaughter Kamakshi to the jewellery shop in this down and get her an eight-sovereign double- stringed chain. In addition, I shall give you five thousand rupees for the marriage expenses."

Swamiji was sitting as the prat^yakSa kAmAkshi, witnessing this scene.

Everyone prostrated to AcharyaL. He looked at Meenakshi Paatti and said, "Today you and your granddaughter did not do the five pradakSiNas. Go in the evening, do five pradakSiNas and five prostrations, and have a darshan of AmbaL." Saying this he bid them farewell.

It is not possible to narrate in words the happiness and ecstatic shiver that Meenakshi Paatti and her granddaughter experienced at that time.

மகா பெரியவா- 17

மகா பெரியவரின் இன்னுமொரு அருள் ( There are lot of spelling mistakes . But I hope you can read it well , as I did )

1952 வரை மடத்தில் கைங்கர்யம் பண்ணிக் ெகாண்டிருந்த ஒரு பெரியவரின் பெயர் பஞ்சாபேகசன்.பெரியவாளுடைய கைங்கர்யம்தான் வாழ்க்கை! என்று இருந்த பெரிய பக்தர்.
தள்ளாமையினால் மடத்திலிருந்து ஓய்வு பெற்றுக் கொண்டு பெரியவாளை பிரிய மனசில்லாமல் தஞ்சாவூரில் உள்ள பிள்ளையிடம் வந்தார்.

உடல்தான் தஞ்சாவூரில் இருந்ததே ஒழிய, மனஸ் பூரா ெபரியவாதான்! எனவே தஞ்சாவூrலும் ஏேதா ெபrயவா ைகங்கர்யம் என்று பண்ணிக் ெகாண்டிருந்தார். பிள்ளையாண்டான் ேகட்டான் " ஏம்பா! உங்களுக்கு எப்ேபாப் பார்த்தாலும் ெபrயவா சேவைதானா? நீங்க படிச்ச படிப்புக்கு, அப்ேபாேவ ஏதாவது சர்கார் உத்திேயாகம் பார்த்துண்டு இருந்தா.........இப்ேபா ெபன்ஷனாவது வந்துண்டிருக்கும்......உங்க ெசலவுக்கு அது useful ஆக இருக்கும் இல்லியா?" என்றான். பஞ்சாபேகசன் பதறிப் ேபானார்!! "சிவ சிவா!!" அவருைடய உடல் ஒருமுைற நடுங்கியது. ேபசக் கூட முடியைல. ....."ெபrயவாளுக்கு ைகங்கர்யம் பண்ண குடுத்து ெவச்சிருக்கணும்டா!......ேநக்கு அந்த பாக்யம் ெகடச்சது. அவர் பக்கத்துேலேய இருந்து ைகங்கர்யம் பண்ணிேனன். நான் ஒண்ணு ேகக்கேறன்.....அதுனால, நீங்கள்ளாம் என்ன ேகட்டுப் ேபாய்ட்ேடள்? எல்லாரும் life ல நன்னாத்தாேன இருக்ேகள்? நமக்ெகல்லாம் என்ன ெகாைற? ெசால்லு.....இப்பிடி ஒரு குைறயும் இல்லாமப் பாத்துக்கறதே என் பெரியவாதாண்டா........" ஆவேசமாகச் சொன்னார்.

"இல்ேலப்பா.......சர்கார் உத்ேயாகம்னா, ெபன்ஷன் வந்திருக்குேமன்னு ஒரு ஆதங்கத்ல ெசான்ேனன்" ைபயன் ேபச்ைச முடித்தான்.

ெகாஞ்சநாள் கழித்து, ஏேதா கார்யமாக காஞ்சிபுரம் ேபானான் மகன். வrைசயில் இவன் முைற வந்ததும்,
"நீபஞ்சாபேகசன் புள்ைளதாேன?" என்றார் ெபrயவா.
"ஆமா........ெபrயவா"
"ஒன் ேதாப்பனார் நன்னா இருக்காரா? என்கிட்ேட அவருக்கு எவ்வளவு ஆத்மார்த்தமான ப்rயம், பக்தி ெதrயுேமா? அவர நன்னா .....ெவச்சுக்ேகா! என்ன ெசய்வியா? இந்த மடத்ல ைகங்கர்யம் பண்ணறவாளுக்ெகல்லாம் ெநைறய பண்ணனும்னு எனக்கு ஆைசதான்......ஆனா, என்னால ஜாஸ்தி பண்ண முடியறதில்ைல. குடுக்கறவா என்ன குடுக்கறாேளா, அத ெவச்சுண்டு இந்த மடத்த நடத்த ேவண்டியிருக்கு. இது "சர்க்கார்" ஆபீஸ் இல்ேலல்லிேயா? அதுனால, எல்லாரும் நன்னா இருக்கணும்னு அனவரதமும் காமாக்ஷிைய ப்ரார்த்திச்சுக்கறைதத் தவிர என்னால ேவற என்ன ெசய்ய முடியும்? ஆனா....ஒன் ேதாப்பனார் இந்த மடத்ல பண்ணின ைகங்கர்யத்துக்கும், பக்திக்கும் அவருக்கு எதாவுது பண்ணனும்னு எனக்கு ஆைச.. அதுனால மாஸாமாசம் 25 கலம் ெநல்லு அவருக்காக அவர் இருக்கற கிராமத்துக்ேக வரதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணியிருக்ேகன்.....'ெபன்ஷன்'......னா!!" என்று முடித்தாேரா இல்ைலேயா, மகன் தடாெலன்று ெபrயவா முன் சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து கதறி விட்டான்.

"சர்வேஸ்வரா ! எங்கப்பாகிட்ட ஒரு ஆதங்கத்துலதான் ேபசிேனேன ஒழிய, அவேராட ைகங்கர்யத்ைதப் பத்தி நான் ெகாைறேய ெசால்லைல பெrயவா....என்ைன மன்னிச்சுடுங்ேகா!"

"ஒன்ைன நான் ெகாைறேய ெசால்லைல........ப்பா ! என்னால ெபருஸா எந்த ஒதவியும் பண்ணமுடியைல...ன்னுதான் இந்த சின்ன ஒத்தாைசக்கு வழி பண்ணிேனன்"

அப்பா பண்ணிய ேசைவைய "ேபாறும்" என்று கூறிய மகன், அது முதல் ெபrயவாளுக்ேக அடிைமயாகி, அவர் ைகங்கர்யேம மூச்சாக வாழ ஆரம்பித்தார்! ெபrயவா அருகில் இருந்து பண்ணும் ேசைவயும் பாக்யம்தான்!

எல்லாரும் அவர் அருகிேலேய இருந்துவிட்டால்............? எப்ேபாதும் நம் உள்ேள இருக்கும் அந்தர்யாமியான மஹா ெபrயவாளுக்கு, ஸத்யம், சகலஜவீ தைய, பக்தி என்றைகங்கர்யத்ைத பண்ணுவதும் பாக்யம்தான்.

மகா பெரியவா- 16

பரமசிவனின் நேத்ராக்னியில் இருந்து வந்தவரே குமாரசுவாமி. அவர் ஞானாக்னியானாலும் இதயத்தில் குளிர்ந்தவர். ஏனென்றால் ரொம்ப ஜலசம்பந்தம் உள்ளவர். சரவணம் என்ற பொய்கையில் தான், சிவதேஜஸ் முருகனாக ரூபம் கொண்டது. அம்பாளே சரவணப் பொய்கை. அப்பா நெருப்பாக இருக்க, அம்மா நீராக இருந்தாள். ஜலரூபமான கங்கையும் அவருக்கு இன்னொரு மாதா. அதனால் முருகனை "காங்கேயன்' என்று அழைத்து வழிபடுகிறோம்.

எல்லாப் பெண்களும் அவருக்கு மாதா. சஷ்டிப் பெண்களுக்கு அவர் பாலன் ஆனார். கார்த்திகைப் பெண்டிருக்குப் பிள்ளையாகக் கார்த்திகேயர் ஆனார். நட்சத்திரத்தில் ஆறாக இருப்பது கார்த்திகை. திதியில் ஆறாவது சஷ்டி. இவருக்கு ஆறுமுகம். ஆறு அட்சரம் கொண்ட சடாக்ஷரி (சரவணபவ) இவருடைய மந்திரம். மனிதர்களிடமுள்ள காமம் (பெண்ணாசை), குரோதம் (கோபம்), லோபம் ( பற்று), மோகம் (பிற ஆசை), மதம் (ஆணவம்), மாச்சர்யம் (வெறுப்பு) என்ற ஆறு பகைவர்களைக் கொன்று ஞானம் அருளும் ஆறுபடை வீரர் அவரே.

ஜொலிக்கிற ஞானாக்னியான வேலாயுதத்தை "சக்தி சக்தி' என்றே சொல்லுகிறோம். வேதமே முக்கியமாக அக்கினி வழிபாட்டு மதம் தான். அக்கினி என்ற வார்த்தையோடு தான் வேதம் ஆரம்பமாகிறது. உபா சனையில் (இறைவனை வழிபடும் முறை) ஒளபாசனம் என்னும் அக்கினி முறையே முக்கியமானது. இதற்கு சுப்பிரமணியரே அதிதேவதையாக இருக்கிறார்.

ஓம் முருகா

மகா பெரியவா- 15

‘காமாட்சிதாசன்’ சீனிவாசன், கிரகஸ்தர்தான். ஆனால் முறையே வருமானம் ஏதும் தொடர்ந்து வருவதில்லை. அதேநேரம், கடந்த 50 வருடங்களாக, தினசரி பூஜைக்கு ஒரு குறையும் இல்லை!

தேவி மகாத்மியம் பாராயணம் (700 ஸ்லோகம்), ஸ்ரீலலிதா சகஸ்ரநாமம் (300 ஸ்லோகம்) மற்றும் நவாவர்ண அர்ச்சனை, ஸ்ரீமடத்தில் செய்வது போலவே ஸ்ரீருத்ரம், சமகம், தினமும் மூன்று கால பூஜை என அமர்க்களப்படும், அவரின் இல்லம்.

அவரின் வீடு ஸ்ரீகாமாட்சியின் அருளால் நிரம்பியிருந்தது; அவரின் மனம் பெரியவாளின் நினைவுகளிலேயே மூழ்கியிருந்தது. உணர்ச்சி மேலிட, சம்பவம் ஒன்றை நினைவுகூர்ந்தார் காமாட்சிதாசன் சீனிவாசன்…

சர்வ தீர்த்தக் கரை. அங்கே பெரியவா காஷ்ட மௌனத்துல இருந்தார். உடம்பு ஒடிசலாக, ஒல்லியாக இருந்தது. ‘பெரியவா தூத்தம் (தண்ணீர்) கூடக் குடிக்கலை’ என அருகில் இருந்தவர்கள், வருத்தத்துடன் தெரிவித்தனர்.

அன்றைய தினம், காஞ்சிபுரத்துலதான் இருந்தேன். திடீர்னு ஒரு சேதி… ‘பெரியவா உத்தரவு, உடனே வா’ன்னு தகவல். பறந்தடிச்சுண்டு பெரியவாளைப் பார்க்க ஓடினேன்.

அன்னிக்குதான், புஷ்பங்களால மகா பெரியவாளை அலங்கரிக்கிற மாதிரி பாட்டு ஒண்ணு எழுதினேன். அந்தப் பாட்டையும் பெரியவாளோட அழைப்பையும் மனசுல நினைச்சுண்டே, அங்கே போய் நின்னேன்.

‘அவனை உள்ளே கூப்பிடு’ன்னு பெரியவாளோட குரல் நன்னாக் கேட்டுது, எனக்கு. உள்ளே நுழைஞ்சு, காஞ்சி மகானைப் பார்த்ததும் எனக்கு ஆச்சரியம், குழப்பம், வியப்பு, சந்தோஷம், பயம்னு எல்லாம் மாறிமாறி வர்றது. அங்கே… புஷ்பங்களால, பெரியவாளைப் பிரமாதமா அலங்காரம் பண்ணியிருந்தாங்க. அவரோட பீடத்துலேருந்து அவர் சிரசுல இருக்கற கிரீடம் வரை, எல்லாமே பூக்களால அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்துது.

தடால்னு விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணினேன்; கண் லேருந்து ஜலம் அருவியாக் கொட்றது, எனக்கு! ‘இப்போ எனக்குப் பண்ணியிருக்கிற அலங்காரத்தை, நீ எழுதியே வைச்சுட்டியே! மனசுக்குள்ளே எப்பவும் என்னையே பாத்துண்டிருக்கியோ?!’னு கேட்டார்.

‘அடியேனுக்குக் காமாட்சியும் பெரியவாளும் ஒண்ணுதான், பெரியவா’ன்னு சொல்லிண்டே, திரும்பவும் நமஸ்காரம் பண்ணினேன்; கரகரன்னு அழுகை அதிகமாயிருந்தது எனக்கு.

‘சரி.. என்ன எழுதியிருக்கேனு படி!’ என்று பெரியவா சொல்ல… கண்கள் மூடி, பரவசத்துடன் அந்தப் பாட்டைச் சொன்னேன். அதன் அர்த்தம் இதுதான்…

‘எந்த மகானுடைய பாதாரவிந்தங்கள் காமாட்சி அம்பாளின் சரணங்களாக விளங்குகின்றனவோ,
எந்த மகானுடைய சரீரம் முழுவதும் ஒரே புஷ்பமயமாக அலங்கரிக்கப்பட்டு விளங்குகிறதோ,
எந்த மகானுடைய சிரசில் புஷ்ப மகுடம் சோபித மாக விளங்குகிறதோ,
எந்த மகானுடைய ஞானப்பிரதானமான யோக தண்டம் முழுதும் புஷ்பத்தினால் சுழற்றப்பட்டு விளங்குகிறதோ,
எந்த மகானுடைய மார்பினில் கதம்ப மலர்களால் ஆன மாலைகளுடன் துளசி, வில்வ மாலைகளும் சர்வோத்திருஷ்டமாக விளங்குகிறதோ,
எந்த மகானுடைய பாதாரவிந்தங்கள் புஷ்பமயமான பாதுகைகளின் மேல் வைக்கப்பட்டு ஞானப் பிரதானமாகி விளங்குகிறதோ-
அப்படிப்பட்ட காஞ்சி மகா சுவாமிகளின் பாதார விந்தங்களை, அடியேனின் சிரசில் சதா வைத்துக்கொள்வதில் பரமானந்த நிலை அடைகிறேன்!’

நான் பாட்டைச் சொல்லி முடிச்சதும், குவியலாக இருந்த பூக்களைக் கொஞ்சம் எடுத்துத் தன் சிரசின் மீது தூவிக்கொண்டார், பெரியவா.

பெரியவாளுக்கும், அவர் எப்போதும் வைத்திருக்கிற தண்டம் முதலானவற்றுக்கும் நான் வர்ணித்திருந்தது போலவே அலங்கரித்திருந்தனர். யாரோ ஒரு பெண்மணியின் நேர்த்திக்கடனாம் இது!

இப்படியரு மலர் அலங்காரத்தில் பெரியவாள் திருக்காட்சி தந்ததும், அதற்கு முன்னமேயே அப்படியொரு பாடலை அடியேன் எழுதியதும்… ஸ்ரீகாமாட்சியம்மையின் பெருங் கருணையன்றி வேறென்ன?! மகாபெரியவா என்னை அழைத்ததும், அங்கே புஷ்ப அலங்காரத்தில் காட்சி தந்ததும் என் பாக்கியம்! வேறென்ன சொல்றது?!” – நெகிழ்ச்சியுடன்

மகா பெரியவா- 14

சிவாஸ்தானத்தில் பெரியவா தங்கியிருந்தபோது, காட்டுப்புத்தூரை சேர்ந்த ஒரு பெரிய பணக்காரர் தர்சனம் பண்ண வந்தார். அவர் கொண்டு வந்த காணிக்கை என்ன தெரியுமா? ரெண்டு ரஸ்தாளி வாழைப்பழத்தார்கள். ஒவ்வொன்றிலும் பத்து,பன்னெண்டு சீப்புகள் இருக்கும். ஒரு தாரையே ரெண்டு பேர் சுமக்க வேண்டியிருந்தது. அத்தனை பெரிய பழங்கள்! சீப்பு...... கனம் என்பதால் மட்டும் இல்லை, பெரியவாளுக்கு சமர்ப்பிக்கும்போது, பழங்கள் நசுங்காமல் இருக்கவே ரெண்டு பேர் தூக்கிக் கொண்டு வந்தனர்.

அன்போடு தன்னைக் காண வந்த பக்தருக்கு பிரசாதம் கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு, சிஷ்யரைக் கூப்பிட்டார்.

"டேய்! அந்த ரெண்டு தார்களையும் ஜாக்ரதையா எடுத்து உள்ள வை ! பழத்த பாத்தியோ ! எவ்வளவு மொழு மொழுன்னு இருக்கு!........ஒரு பழம் சாப்ட்டாலே போறும் போலருக்கு. சாப்பாடே தேவையில்லே!....நாலு நாளைக்கு ஒங்களுக்கெல்லாம் கவலையே இல்லே!"

ம்ஹும் ! இது வெறும் சிஷ்யாளோட கல்பனை. ஏனென்றால் பெரியவா இந்த மாதிரி உத்தரவிடவில்லை..........மாறாக,

"டேய்! இந்தா.......இந்த ரெண்டு தாரையும் கொண்டு போய், வாசல்ல ஒரு பெரிய புளியமரம் இருக்கோல்லியோ?........அதோட கெளைல [கிளை] கைக்கு எட்டறா...ப்ல கட்டி தொங்க விடுங்கோடா !" என்று சொன்னார்.

அந்யாயம்! அக்ரமம்!...பெரியவா இப்பிடி எல்லாம் எங்களுக்கு அநீதி இழைக்கக் கூடாது! நாங்கள் இதை பலமாக கண்டிக்கிறோம்......என்றெல்லாம்வாயால் சொல்லவே முடியாது என்பது மட்டுமில்லை...........மனசால் கூட நினைக்க முடியாது.

சிவாஸ்தானம்-தேனம்பாக்கம் பகுதியை சேர்ந்த மக்கள் வறுமைக் கோட்டுக்கும் கீழே வாடுபவர்கள். பொறுப்பில்லாத ஆண் 'குடி' மக்கள் நன்றாக குடித்து விட்டு, பசியோடு வீட்டுக்கு போய் அங்குள்ள பெண்கள், குழந்தைகளை அடித்து நொறுக்குவார்கள். இது அன்றாடம் வாடிக்கையாக நடப்பது! நம்முடைய கருணைக் கடலுக்கு இது தெரியாதா? ஏழை பங்காளன் இல்லையா?

வாழைத்தார் கட்டின அன்று இரவு அவ்வழியாக குடித்துவிட்டு வீட்டுக்கு போனவர்கள், வாழைதாரிலிருந்து பழத்தை பிய்த்து சாப்பிட்டுவிட்டு போனார்கள். பெரியவா 'ப்ளான்' படி, பசி வெகுவாக அடங்கியதால், வீட்டில் உள்ள பெண்களும்,குழந்தைகளும் அடியிலிருந்து தப்பித்தனர். [பெரியவாளுக்கு தெரியாத சூக்ஷ்மமா?]

மறுநாள், நிரந்தர உத்தரவு வந்தது............."மடத்துக்கு வர்றவா குடுக்கற பழத்தையெல்லாம் புளியமரத்ல தொங்க விடுங்கோ !" அதிலிருந்து புளிய மரத்தில் தினமும் வாழைப்பழம் !!

சுமார் பதினைந்து நாட்களுக்குப்பின், அந்த கிராமத்தை சேர்ந்த பெரியவர் ஒருவர் வந்தார்........."ஸாமி, இப்போ ரொம்ப ஆளுங்க திருந்திட்டாங்க. 'தண்ணி' போடறதையே நிறுத்திட்டாங்க ஸாமி! குடிசைல பொம்பளைங்க, கொளந்தைங்க எல்லாம் இப்போ சந்தோஷமா இருக்காங்க ஸாமி!..." வணங்கினார்.

மாற்றத்துக்கு காரணம்............வாழைப்பழமா? இல்லை. ஞானப்பழமாக பூமியில் உதித்த பெரியவாளின் பெரும் கருணை மட்டுமே இது!

பால் நினைந்தூட்டும் தாயினும் சாலப் பரிந்த பெரியவா, பழங்களில் [பழம்+கள்] உள்ள 'கள்ளை' ஒழித்து, பழத்தை மட்டும் தன் குழந்தைகளுக்கு ஊட்டினார்.

மகா பெரியவா- 13

A devotee asked SwamigaL: "Is there greatness in doing atithi bhojana, Swamy?"

SwamigaL replied immediately. "Yes yes! It is a maha puNya dharma that could lead to mokSa! It has benefited a number of people! Only when you ask people like this Gopalan who have experienced it, they will tell you. Such a lofty dharma is this one!"

A devotee got up and prostrated to the sage. He said with humility,"My name is RamaSethu. Tiruvannamalai is my native place. We all pray together to AcharyaL. We desire to listen more elaborately about the greatness of this atithi bhojana in a way we can understand it.
Periyavaa should take mercy on us!"

SwamigaL asked him to be seated. The devotee complied. Everyone was watching the walking God in silence. That parabrahmam started talking after sometime.

"My memory is that it was 1938 or 1939. SriSankara MaTham was doing its administration
from KummoNam (Kumbakonam). I am going to tell (you about) an incident that happened at that time. If you listen to it devotedly, the greatness that lies in this (incident) can be understood! I shall tell you (now), listen (carefully)."

Swamigal stopped for a brief while and then continued: "There was a large house on the western bank of the Kummonam Maamaanga (Mahamaha) kulam. A grocer by name Kumaresan Chettiar was living in that house. I remember very well... The name of his dharma patni was Sivakami Achi. They belonged to Pallathur near Karaikudi. That couple had no children. They had brought a dependable boy from their native place and kept him with them for taking care of the grocery shop.

"At that time, the age of Kumaresan Chettiar was perhaps fifty or fifty-five. That Achi's (age was) perhaps within fifty. At all times only the nama smaraNa 'Shiva Shiva... Shiva Shiva' would be issuing out of the mouth of those two people. There was no other talk! Chettiar had in his house a singlebullock cart. Seating Achi in the cart, Chettiar himself would drive! Every day both them would arrive in their cart at the banks of Kaveri to take bath.

Finishing (their) bath, they would come to our MaTham, prostrate,receive the blessings and go back. They were such an intimate couple. About them, I am going to tell (you now) something that will overshadow all these, look (listen)!"

He took to silence to keep them in suspense for sometime. The devotees were waiting with eager expectations. AcharyaL started speaking again: "You know what work that couple had been doing for many years? To serve and feed the atithis! Don't be surprised! They would entertain
the Shiva disciples with food, every day at noon in the hall of their house, without shrinking a face, whatever the number of disciples they received as guest. They would seat the disciple in the thinnai at the entrance (of their house), wash his feet with water, wipe with a cloth, apply sandal paste and vermillion to them and lead them to the hall and seat them there.

"They did not have any cook in their house! That amma would cook with her own hands, whatever number be the guests of Shiva disciples! Another important thing--if you ask what it is--is that they would inquire from the Shiva disciples the details of the vegetables and dishes they like, go and get them, cook and serve them! Such an elevated mind! Do you think how SwamigaL knew about all these things... There is no sort of secrecy about it. (One Sri) Sundaram Iyer, who was close to the MaTham, was looking after the accounts of Kumaresan Chettiar. Only he would tell me these things when he was free. Understand now?"

AcharyaL stopped for sometime and relaxed. None of the seated moved an inch. They were all looking with fixed eyes at Maha SwamigaL.

That walking God continued: "One day it was raining very well. (It was) noon time. Kumaresan Chettiar came to the entrance (of his house) and looked (here and there). No atithi was in sight! Holding an umbrella, he descended the steps of the Mahamaham pond and surveyed the scene. A Shiva disciple was seated after bath in a small building there, wearing vibhUti (all over his body). Chettiar prayed to him and brought him for dining (at his home). He seemed somewhat like a well- read Shiva disciple. He came singing Thevaaram. Washing his feet, Chettiar led him to his hall and seated him. The couple prostrated to the Shiva disciple.

Chettiar's dharma patni went to the disciple and asked, 'What vegetables are the favourite of Swamy? Please tell me, so I can go to the shop, get and serve them after cooking.' "It seemed that the Shiva disciple was in good hunger. He got up and went to the backyard and
looked around. He saw sprouts of tender spinach there. He came inside, called the mother and said that he needed nothing except the tender spinach in koottu and their stems in sambar and that it would be sufficient for him.

Chettiar went to pluck the spinach with a bamboo plate in his hand. The rain had stopped by then. Since it was becoming late, the Shiva disciple who was very hungry, decided to give a helping hand for plucking the spinach, so he asked for a bamboo plate and went to the
backyard. "Sivakami Achi was standing at the backyard entrance, watching the two men pluck the spinach. Both of them placed their plates inside the house after enough spinach was plucked. You know what that amma did immediately? She washed the two spinach plates separately. She lit two furnaces, kept the spinach in two separate pans on the furnaces and started cooking.

The Shiva disciple who was looking at her act was surprised! He was confused: 'What is this? Both the plates has the same spinach sprouts.Without using a single vessel to cook them why this mother lights two furnaces and cooks them separately?'

"After sometime, that amma took the pans out of the furnaces, took the disciple's spinach only to the puja room and offered it as nivedana to Swami. The disciple who was watching it was pleased with immense pride! Know what he had thought? He decided, 'I am a big Shiva bhakta.
Sannyasi. So this mother has understood that Lord Shiva would accept only the spinach I plucked and offers it as nivedana. Still I would ask the mother herself after my meal about the offering.'"

Stopping here briefly, SwamigaL watched the devotees sitting opposite him.

Nobody lowered a jaw. He continued: "The Shiva disciple, who had finished his dining, asked that Achi about his doubt. You know what reply did the Achi give? (She said 'Ayya, when the spinach was plucked in the backyard, I was watching. My husband chanted the name 'Shiva Shiva...' and plucked the spinach. So it became ShivArpaNa then and there. There was no need to offer it again. You plucked (the spinach) without chanting any name. That is why, I lit a furnace, cooked your spinach separately and offered it to the Lord.' The disciple was embarrassed to hear this.

The couple then prostrated to the disciple. He appreciated the Achi's bhakti and wisdom and started on his way. They were a couple who served annam in such a way..."

AcharyaL stopped. The crowd of devotees was sitting with amazement.Nobody lowered a jaw. SwamigaL continued: "You know what was the phala prApti that was given to them for such incessant atithi bhojana? Some years later, they celebrated their shashti apta pUrti (completion of
60 years of age). On a Maha Shivaratri day they sat for darshan of the four sessions of puja in the Kumbeswarar temple. When they returned home, that amma, who sat in the puja room complaining of exhaustion, stretched out and breathed her last. Shocked, the Chettiar called her
by name and went inside, but he too fell down and breathed his last. That was all. On that very day of Maha Shivaratri both of them attained the Shiva sAyujya together. Did you see the position that couple attained because of their act of incessant atithi bhojana?

Even now, on every Maha Shivaratri day, I would remember the couple. They are the couple who served food in such a lofty manner." AcharyaL finished.

Tears seeped from the eyes of those who heard the story.

The walking God stood up and said, "Seems it is almost two o' clock.Everyone will be hungry. Go inside and dine well", and bade them farewell with compassion.

மகா பெரியவா- 12

வெங்கடாத்திரி அகரத்தில் மகா பெரியவா மணலில் போட்ட அட்சதையை, அவரது ஆணைப்படி சேலம் வக்கீல் ராமசாமி ஐயரும்,அவரது மனைவியும் கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டு தங்களது மேல்வேஷ்டி மற்றும் புடவைத் தலைப்பில் சர்வ ஜாக்கிரதையாக முடிந்து வைத்துக் கொண்டனர்.

எல்லோருக்கும் அவரவர் மேல்வஸ்திரத்திலோ,புடவைத் தலைப்பிலோ விழுமாறு அட்சதையைப் போட்ட மகா பெரியவா, தனக்கு மட்டும் மேல்வஸ்திரத்தில் போடாமல் ஏன் தரையில் போட்டார் என்று மருகிப் போனார் ராமசாமி ஐயர். எவ்வளவு முயன்றும்,யோசித்தும் இதற்கான விடை அவருக்குக் கிடைக்கவில்லை. மகான்களின் இயல்பை மனிதர்கள் அறிய முடியுமா?

சேலம் திரும்புவதற்கு ராமசாமி ஐயருக்கு மகா பெரியவா உத்தரவு கொடுத்த பிறகு,வெங்கடாத்திரி அகரத்தில் இருந்து மனைவியுடன் வண்டியில் புறப்பட்டார்.சுகமான காற்று உடலை வருடிக் கொண்டிருந்தாலும், ராமசாமி ஐயரின் மனம், மணலில் போட்ட அட்சதையிலேயே இருந்தது.

ஆனால், சேலத்துக்கு வந்ததும் இந்த நிகழ்வு அன்றே அவரது நினைவில் இருந்து விடுபட்டது. காரணம் - வழக்கமான அவரது வக்கீல் பணிகள். இயல்பு வேலைகளில் பிஸியானார் ராமசாமி ஐயர்.

வெங்கடாத்திரி அகரத்தில் இருந்து சேலத்துக்கு வந்த இரண்டாம் நாள் மதியம்... அன்று ஏதோ முக்கிய பணிக்காக வீட்டில் இருந்த ராமசாமி ஐயருக்கு, கனமான பதிவுத் தபால் ஒன்று வந்தது. அனுப்பியவர் முகவரியைப் பார்த்தார். அதில், அவரது மாமனாரின் பெயரும் விலாசமும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. சாதாரணமாக ஒரு இன்லேண்ட் கடிதம் எழுதி, சம்பிரதாயத்துக்கு விசாரிப்பவர், பதிவுத் தபாலில் என்ன அனுப்பி இருப்பார் என்கிற ஆவலுடன், மனைவியையும் உடன் வைத்துக் கொண்டு பிரித்தார்.

உள்ளே - ரெஜிஸ்திரார் அலுவலகத்தில் பதிவு செய்யப்பட்ட பத்திரம் ஒன்று இருந்தது. ஒரு கணம் குழம்பியவர்,பத்திரத்தில் உள்ள வாசகங்களை முழுக்கப் படித்து விட்டுப் பிரமித்துப் போனார். பத்திரத்துடன் இருந்த ஒரு கடிதத்தில், ராமசாமியின் மாமனார் தன் கைப்பட எழுதி இருந்தார்: ‘வக்கீல் தொழிலில் சிறந்து விளங்கினாலும், சொந்தமாக நில புலன் எதுவும் இல்லாமல் இருந்து வரும் உங்களுக்கு - உங்கள் பெயரிலேயே ஏதாவது நிலம் எழுதி வைக்கலாம் என்று திடீரெனத் தோன்றியது. அதன் வெளிப்பாடுதான், இத்துடன் இணைத்திருக்கும் பத்திரம். தங்கள் பெயருக்குப் பதிவு செய்து, சில ஏக்கர் நன்செய் நிலங்களை எழுதி வைத்திருக்கிறேன். இறைவனின் அருளுடனும், தாங்கள் வணங்கும் மகா பெரியவா ஆசியுடனும் இதை நல்லபடியாக வைத்துக் கொண்டு சுபிட்சமாக வாழுங்கள்.’

ராமசாமி ஐயருக்கும் அவரது மனைவிக்கும் ஏக சந்தோஷம்.இருக்காதா பின்னே!எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் இப்படி ஒரு சொத்து - அதுவும் நல்ல நன்செய் நிலம் - தானாகக் கைக்கு வந்து சேர்ந்தால், மனம் மகிழ்ச்சியில் துள்ளாதா? பரவசப்பட்டுப் போனார்கள் இருவரும்.

மாமனாரிடம் இருந்து தானமாக வந்த நில புலன்களில் ஏற்கெனவே பயிர்கள் நன்றாக விளைந்து கொண்டிருந்தன. மகசூலும் நன்றாக இருந்தது. அதனால், இதைப் பராமரிப்பதில் பெரிதாக ஒன்றும் சிரமம் இல்லை ராமசாமி ஐயருக்கு. நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் நேரில் போய் நல்ல முறையில் பார்த்து வந்து கொண்டிருந்தார்.

இதற்கிடையில் வெங்கடாத்திரி அகரத்தில் மகா பெரியவா,அட்சதையை ஏன் தரையில் போட்டார் என்கிற சம்பவத்தை ஏறக்குறைய மறந்தே போயிருந்தார் ராமசாமி ஐயர். ஆனால், அப்படி அட்சதை போட்டு ஆசி புரிந்த மகா பெரியவா இதை மறப்பாரா?

நில புலன்கள் சேர்ந்தால் நிலச் சுவான்தார்தானே! இப்படி ஒரு நிலச் சுவான்தார் ஆன பிறகு, ‘இந்த நல்ல செய்தியை மகா பெரியவாளிடம் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.’ என்று எண்ணினார் ராமசாமி ஐயர்.ஒரு நாள் காஞ்சிக்குப் போய் அவரைத் தரிசிக்க ஆர்வம் கொண்டார்.அந்த நாளும் கூடிய விரைவிலேயே வாய்த்தது.

தனது நிலத்தில் இருந்து முதன் முதலாக அறுவடை ஆன நெல்லில் இருந்து,அரிசி அரைத்துக் கொண்டு,அந்த அரிசி மூட்டைகளுடன் காஞ்சிபுரம் மடத்துக்கு வந்தார் ராமசாமி ஐயர்.அந்த மூட்டைகளுள் ஒன்றில் இருந்து சில அரிசி மணிகளை எடுத்து, தன் மேல்துண்டில் முடிந்து வைத்துக் கொண்டு ஒரு குழந்தையைப் போல் மகா பெரியவா முன்னால் போய் நின்றார். உடன், அவரது மனைவியும் இருந்தார்.

“வாப்பா ராமசாமி... சேலத்துலேர்ந்து வர்றியா? இல்லே உன் வயல்லேர்ந்து நேரா இங்கே வர்றியா?” - மகா பெரியவா கேட்டதும், ராமசாமி ஐயர் வாயடைத்துப் போனார். ஏதும் பேசவில்லை. மகா பெரியவாளே தொடர்ந்தார்:“இப்பல்லாம் உன் நிலத்துல விளைஞ்ச அரிசியைத்தான் சமைச்சு சாப்பிடுறாயாமே?”

மகா பெரியவா திருவாய் மலர்ந்தருளிய மறுகணம் விதிர்விதிர்த்துப் போனார் ராமசாமி ஐயர். சட்டென்று நிதானத்துக்கு வந்து,“ஆமா பெரியவா.வெங்கடாத்திரி அகரத்துக்கு வந்து பெரியவாளைத் தரிசனம் பண்ணிட்டு ஊருக்குப் போன உடனே,என் மாமனார்கிட்டேர்ந்து பத்திரம் வந்தது. நிலமே இல்லாமல் இருந்த எனக்கு, அவராவே சில ஏக்கர்களை எழுதி சாசனம் பண்ணி, தபால்ல அனுச்சிருந்தார். அதான் பெரியவாளைப் பாத்துச் சொல்லிட்டுப் போகலாம்னு வந்தேன்.முதல் விளைச்சல்ல வந்த சில அரிசி மூட்டைங்களையும் மடத்துக்குக் காணிக்கையா கொண்டு வந்திருக்கேன்.”

“எல்லாம் சரிதான். அன்னிக்கு உன் மேல்வஸ்திரத்துல போட வேண்டிய அட்சதையை நிலத்துல போட்டபோது குனிஞ்சு எடுக்கறப்ப, அவ்வளவு வருத்தப்பட்டியே ராமசாமி... இன்னிக்கு அதே மாதிரிதானே, இந்த அரிசியைக் கொண்டு வர்றதுக்கும் குனிஞ்சு நிமிர்ந்திருக்கே! உன் சொந்த நிலத்துல குனிஞ்சு, கதிர் அறுத்த நெல்லை அரிசி ஆக்கி, உன் மேல்வஸ்திரத்துல முடிஞ்சு வெச்சுண்டு இப்ப என்னைப் பாக்க வந்திருக்கே?! இல்லியா?” என்று சொல்லி விட்டு, இடி இடியென பெரியவா சிரித்தபோது, ராமசாமியின் கண்களில் இருந்து பொலபொலவென்று நீர் சுரந்தது. மகா பெரியவாளின் ஞான திருஷ்டியை உணர்ந்து மெய் சிலிர்த்தார். பெரியவாளின் இந்தப் பேச்சைக் கேட்ட பிறகு அவரது மனைவிக்குப் பேச்சே எழவில்லை.

மேல்வஸ்திரத்தை எடுத்துப் பிரித்து, அதில் முடிந்து வைத்திருந்த அரிசியைக் கையில் திரட்டி, மகா பெரியவாளின் முன்னால் இருந்த ஒரு பித்தளைத் தட்டில் சமர்ப்பித்தார் ராமசாமி. பிறகு, அவரது திருப்பாதங்களுக்குப் பெரிய நமஸ்காரம் செய்தார். “ஆமா பெரியவா... அன்னிக்கு நீங்க பண்ண அனுக்ரஹத்தாலதான் எனக்கு இன்னிக்கு இப்படி ஒரு சொத்து கிடைச்சிருக்கு. கூடிய சீக்கிரமே நிலம் உனக்குக் கிடைக்கப் போறதுங்கறதை சொல்லாம சொன்னேள்! அட்சதையை நிலத்துல போட்டேள். இந்த மூளைக்கு அப்ப இது எட்டலை. உங்களோட கருணைக்கும், தீட்சண்யத்துக்கும் அளவேது பெரியவா” என்று சொல்லி, முகத்தை மூடிக் கொண்டு தேம்பலானார்.

இதை அடுத்து, அந்தப் பரப்பிரம்மம், தியானத்தில் மூழ்கியது.

‘சொந்தமாக நில புலன் உனக்குக் கிடைக்கும்’ என்பதை தீர்க்க தரிசனமாக ராமசாமி ஐயருக்கு உணர்த்த விரும்பிய மகா பெரியவா, வஸ்திரத்தில் போட வேண்டிய அட்சதையைத் தரையில் போட்டதன் தாத்பர்யம் அவரைத் தவிர வேறு யாரால்தான் புரிந்து கொள்ள முடியும்?

மகா பெரியவா- 11

மகா பெரியவாளின் - தெய்வத்தின் குரல்

விநாயகர்

”தமிழ் நாட்டின் தனிப்பட்ட சிறப்பு எங்கு பார்த்தாலும் பிள்ளையார் கோயில்கள் இருப்பதேயாகும். "கோயில்" என்று பெயர் வைத்து விமானமும் கூரையும் போட்டுக் கட்டிடம் எழுப்ப வேண்டும் என்பதுகூட இல்லாமல், அரச மரத்தடிகளிலேகூட வானம் பார்க்க அமர்ந்திருக்கும் ஸ்வாமி நமது பிள்ளையார்.

தெருவுக்குத் தெரு ஒரு பிள்ளையார் கோயில், நதிக் கரைகளிலெல்லாம் பிள்ளையார், மரத்தடிகளில் பிள்ளையார் என்றிப்படி இந்தத் தமிழ் தேசம் முழுவதும் அவர் வேறெந்த ஸ்வாமிக்கும் இல்லாத அளவுக்கு இடம் கொண்டு
அருள் பாலித்து வருகிறார். அவரைப் "பிள்ளையார்" என்றே அன்போடு கூறுவது நம் தமிழ்நாட்டுக்கே உரிய வழக்கம். சர்வலோக மாதா பிதாக்களாகிய பார்வதி பரமேசுவரர்களின் ஜேஷ்ட புத்திரர் அவர். "பிள்ளை" என்றால் அவரைத்தான் முதலில் சொல்ல வேண்டும். வெறுமே "பிள்ளை" என்று சொல்லக்கூடாது என்பதால் மரியாதையாகப் "பிள்ளையார்" என்று சொல்வது தமிழ்நாட்டுச் சிறப்பு.

"குமாரன்" என்றால் "பிள்ளை" என்றே அர்த்தம். பாரததேசம் முழுவதிலும் குமாரன், குமாரஸ்வாமி என்றால் பார்வதி பரமேசுவரர்களின் இளைய பிள்ளையாகிய சுப்பிரமணியரையே குறிப்பிடும். தமிழிலும் "குமரக் கடவுள்" என்கிறோம். ஆனால், அவரைக் "குமரனார்" என்பதில்லை: "குமரன்" என்றுதான் சொல்வார்கள். மூத்த பிள்ளைக்கே மரியாதை தோன்றப் பிள்ளையார் என்று பெயர் தந்திருக்கிறோம்.

முதல் பிள்ளை இவர்: குழந்தை ஸ்வாமி. ஆனாலும் இவரே எல்லாவற்றுக்கும் ஆதியில் இருந்தவர். பிரணவம்தான் எல்லாவற்றுக்கும் முதல். பிரணவத்திலிருந்துதான் சகல பிரபஞ்சமும் ஜீவராசிகளும் தோன்றின. அந்தப் பிரணவத்தின் ஸ்வரூபமே பிள்ளையார். அவரது ஆனைமுகம், வளைந்த தும்பிக்கை இவற்றைச் சேர்த்துப் பார்த்தால் பிரணவத்தின் வடிவமாகவே தோன்றும்.

குழந்தையாக இருந்துகொண்டே ஆதிமுதலின் தோற்றமாக இருக்கிற பிள்ளையார் குழந்தைபோல் தோன்றினாலும், பக்தர்களை ஒரேயடியாகத் கைதூக்கி உயர்த்தி விடுவதிலும் முதல்வராக இருக்கிறார். ஔவைப் பாட்டி ஒருத்தியின் உதாரணமே போதும். ஔவையார் பெரிய கணபதி உபாஸகி. பிரணவ ஸ்வரூபியான விநாயகரைப் புருவமத்தியில் தியானித்துக் கொண்டு, ஔவையார் யோக சாஸ்திரம் முழுவதையும் அடக்கியதான "விநாயகர்அகவலை"ப் பாடியிருக்கிறாள். அதைப் பாராயணம் செய்தால் பரமஞானம் உண்டாகும்.

இந்த ஔவையாரைப் பற்றி ஒரு கதை உண்டு. சுந்தரமூர்த்தி ஸ்வாமிகளும் சேரமான் பெருமாள் நாயனாரும் கைலாசத்துக்குப் புறப்பட்டார்கள். அவர்கள் ஔவையாரையும் உடன் அழைத்துப் போக எண்ணினார்கள். அப்போது ஔவை விக்சேசுவரருக்குப் பூஜை பண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். சீக்கிரம் பூஜையை முடித்துத் தங்களுடன் கைலாசத்துக்கு வருமாறு சுந்தரமூர்த்தியும் சேரமானும் அவளை அவசரப்படுத்தி அழைத்தார்கள். அவளோ, "நீங்கள் போகிறபடி போங்கள். உங்களுக்காக நான் என் பூஜையை வேகப்படுத்த மாட்டேன். விநாயக பூஜையே எனக்குக் கைலாசம்" என்று சொல்லி விட்டாள். அவர்கள் அப்படியே கிளம்பி விட்டார்கள். ஔவை சாங்கோபாங்கமாகப் பூஜை செய்து முடித்தாள். முடிவில் பிள்ளையார் பிரசன்னமாகி அவளை அப்படியே தம் துதிக்கையால் தூக்கி ஒரே வீச்சில் கைலாசத்தில் கொண்டு சேர்த்துவிட்டார். அவளுக்குப் பிற்பாடுதான் சுந்தரமூர்த்தியும் சேரமான் பெருமாளும் கைலாசத்தை அடைந்தார்கள். அங்கே சேரமான் பெருமாள் திருக்கைலாய ஞான உலாவைப் பாடினார். இதை அருணகிரிநாதர் திருப்புகழில்,

ஆதரம் பயில் ஆரூரர் தோழமை

சேர்தல் கொண்டவரோடே முனாளினில்

ஆடல் வெம்பரி மீதேறி மா கயிலையிலேகி

ஆதி அந்த உலா ஆசு பாடிய சேரர்....

என்பதில் சொல்லாமல் சொல்கிறார். "அப்படிப்பட்ட சேரர் ஆண்ட கொங்கு தேசத்தில் உள்ள பழனியில் இருக்கிற பெருமாளே" என்று பழனியாண்டவனைப் பாடுகிறார். சுந்தரரும், சேரமான் பெருமாள் நாயனாரும் கைலாசம் சேர்ந்ததற்கு இப்படி குமாரஸ்வாமியின் சம்பந்தத்தை உண்டாக்குகிறார். மூத்த குமாரரான பிள்ளையாருக்கோ ஏற்கனேவே அந்த சம்பவத்தில் சம்பந்தம் இருக்கிறது. அந்த இரண்டு பேருக்கும் முன்னதாக, ஒரு சொடக்குப் போடுகிற நாழிகைக்குள் அவர் ஔவைப் பாட்டியைக் கைலாசத்தில் சேர்த்துவிட்டார். பெரிய அநுக்கிரகத்தை அநாயசமாகச் செய்கிற ஸ்வாமி விக்நேசுவரர். தத்துவமயமான விநாயகர்

விநாயக மூர்த்தியிலுள்ள ஒவ்வொரு சின்ன சமாசாரத்தைக் கவனித்தாலும் அதில் நிறையத் தத்துவங்கள் இருக்கின்றன. பிள்ளையாருக்குத் தேங்காய் உடைப்பது எதற்காக? விக்நேசுவரர், தம் அப்பாவான ஈசுவரனைப் பார்த்து'
"உன் சிரசையே எனக்குப் பலி கொடு" என்று கேட்டு விட்டாராம். எல்லாவற்றையும் காட்டிலும் உயர்ந்தது எதுவோ அதைத் தியாகம் பண்ணினால்தான் மகா கணபதிக்குப் பிரீதி ஏற்படுகிறது. அவ்வளவு பெரிய தியாகம் பண்ணுவதற்குத் தயார் என்ற அறிகுறியாகத்தான், ஈசுவரனைப்போலவே மூன்று கண்கள் உடைய தேங்காயைச் சிருஷ்டித்து
அந்தக் காயை அவருக்கு நாம் அர்ப்பணம் பண்ணும்படியாக ஈசுவரன் அநுக்கிரகித்திருக்கிறார்.

சிதறு தேங்காய் என்ற உடைக்கிற வழக்கம் தமிழ் தேசத்துக்கு மட்டுமே உரியது. இப்படிச் சிதறிய துண்டங்கள் யாருக்கு உரிமை என்றால் குழந்தைகளுக்குத்தான். இந்த உண்மை ஒரு குழந்தை மூலமாகத்தான் எனக்கே தெரிந்தது. அப்போது (1941) நான் நாகைப்பட்டினத்தில் சாதுர்மாஸ்ய விரதம் அநுஷ்டித்து வந்தேன். அங்கே கோயிலில் பிள்ளையாருக்கு நிறையச் சிதறுகாய் போடுவது வழக்கம். காயை உடைக்கவே இடம் கொடுக்காத அளவுக்குக் குழந்தைகள் ஒரே நெரிசலாகச் சேர்ந்துவிடும். திபுதிபு என்று அவை ஓடி வருவதில் என்மேல் விழுந்துவிடுப் போகின்றனவே என்று
என்கூட வந்தவர்களுக்குப் பயம். அவர்கள் குழந்தைகளிடம் "இப்படிக் கூட்டம் போடாதீர்கள், விலகிப் போங்கள்" என்று கண்டித்தார்கள். அப்போது ஒரு பையன் 'டாண்' என்று, "பிள்ளையாருக்குத் தேங்காய் போட்டுவிட்டு, அப்புறம்
எங்களை இங்கே வராதீர்கள் என்று சொல்ல உங்களுக்கு என்ன பாத்தியதையும்' என்று சொன்னபோது தான் தெரிந்தது.

அகங்கார மண்டையோட்டை உடைத்தால் உள்ளே அமிருத் ரஸமாக இளநீர் இருப்பதை இந்தச் சிதறுகாய் உணர்த்துகிறது. கணபதியைக் காட்டிலும் சரீரத்தில் பருமனான ஸ்வாமி வேறு யாரும் இல்லை. சிரசு யானையின் தலை. பெரிய வயிறு. பெரிய உடம்பு. அவருக்கு 'ஸ்தூல காயர்' என்றே ஒரு பெயர். மலைபோல் இருக்கிறார். ஆனாலும் அவர் சின்னக் குழந்தை. சரி, குழந்தைக்கு எது அழகு? குழந்தை என்றால் அந்தப் பருவத்தில் நிறையச் சாப்பிட வேண்டும். உடம்பு கொஞ்சம்கூட இளைக்கக்கூடாது. ஒரு சந்நியாசி நிறையச் சாப்பிட்டுக் கொண்டு பெரிய சரீரியாக இருந்தால் அது அவருக்கு அழகல்ல. வயசாகிவிட்டால் ராத்திரி உபவாசம் இருப்பார்கள். குழந்தை அப்படி இருப்பது அழகா? குழந்தை என்றால் தொந்தியும் தொப்பையுமாகக் கொழு கொழுவென்று இருந்தால்தான் அழகு. நிறையச் சாப்பிடுவதுதான் அழகு.
குழந்தைகள் நல்ல புஷ்டியாக இருக்க வேண்டும் என்பதை இந்தக் குழந்தைச்சாமியே காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார், கையில் மோதகத்தை வைத்துக்கொண்டு.

இவரோ யானை மாதிரி இருக்கிறார். அதற்கு நேர் விரோதமான சின்னஞ்சிறு ஆகிருதி உடையது மூஞ்சூறு. இதை அவர் தம் வாகனமாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். மற்ற ஸ்வாமிகளுக்காவது ஒரு மாடு, ஒரு குதிரை, ஒரு பட்சி, என்று வாகனம் இருக்கிறது. இவரோ தாம் எத்தனைக்கு எத்தனை பெரிய ஸ்வாமியாக இருக்கிறாரோ, அத்தனைக்கு அத்தனை சின்ன வாகனமாக வைத்துக் கொண்டாலும் வாகனத்தினால் சுவாமிக்குக் கௌரவம் இல்லை. சுவாமியால்தான் வாகனத்துக்கு கௌரவம். வாகனத்துக்குக் கௌரவம் கொடுக்க, அதனுடைய சக்திக்கு ஏற்றபடி நெட்டிப் பிள்ளை யார் மாதிரியாகக் கனம் இல்லாமல் இருக்கிறார். அதற்குச் சிரமம் இல்லாமல், ஆனால் அதற்கு மரியாதை, கௌரவம் எல்லாம் உண்டாக்கும்படியாகத் தம் உடம்பை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஸ்தூலகாயரான போதிலும், 'பக்தர்கள் இருதயத்தில் கனக்காமல் லேசாக இருப்பேன்' என்று காட்டுகிறார்.

ஒவ்வொரு பிராணிக்கும் ஒவ்வோர் அங்கத்தில் அதிகக் கௌரவம் இருக்கும். சவுரிமான் (கவுரிமான்) என்று உண்டு. அதன் கௌரவம் வாலில். மயில் என்றால் அதற்குத் தோகை விசேஷம். தோகையை மயில் ஜாக்கிரதையாக
ரட்சிக்கும். யானை எதை ரட்சிக்கும்? தன் தந்தத்தைத் தீட்டி வெள்ளை வெளேர் என்று பண்ணுகிறது என்றால், அந்தக் கொம்பில் ஒன்றையே ஒடித்து, அதனால் மகாபாரதத்தை எழுதிற்று. தன் அழகு, கௌரவம், கர்வம் எல்லாவற்றுக்கும் காரணமாக இருக்கிற ஒன்றைக் காட்டிலும், தர்மத்தைச் சொல்கிற ஒன்று நியாயத்துக்காக, தர்மத்துக்காக, விந்தைக்காக எதையும் தியாகம் பண்ண வேண்டும் என்பதைத்தானே தந்தத்தைத் தியாகம் பண்ணிக் காட்டியிருக்கிறது.

ஸ்வாமிக்குக் கருவி என்று தனியாக ஒன்றும் வேண்டியதில்லை. எதையும் கருவியாக அவர் நினைத்தால் உபயோகித்துக் கொள்வார் என்பதற்கும் இது உதாரணம். ஒரு சமயம் தந்தத்தாலேயே அசுரனைக் கொன்றார். அப்போது அது ஆயுதம். பாரதம் எழுதும் இப்போது அதுவே பேனா.

நமக்குப் பார்க்கப் பார்க்க அலுக்காத வஸ்துக்கள் சந்திரன், சமுத்திரம், யானை ஆகியன. இவற்றையெல்லாம் எத்தனை தடவை, எத்தனை நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், அலுப்புச் சலிப்பில்லாத ஆனந்தம் பொங்கும். அதனால்தான் குழந்தைஸ்வாமி தன்னைப் பார்க்கிற ஜனங்களுக்கு எல்லாம், பார்க்கப் பார்க்க ஆனந்தம் எப்போதும் பொங்கிக் கொண்டிருக்கும்படியாக யானை உருவத்தோடு இருக்கிறார். அது ஆனந்த தத்துவம்: ஆராத ஆசையின் தத்துவம், அவர் பிறந்ததே ஆனந்தத்தில். பண்டாசுரன் விக்ன மந்திரங்களைப் போட்டு அம்பாளின் படை தன்னை நோக்கி வரமுடியாதபடி செய்தபோது, பரமேசுவரன் அவளை ஆனந்தமாகப் பார்த்தப்போது , அவளும் ஆனந்தமாக இந்தப் பிள்ளையைப் பெற்றாள். அவர் விக்னயந்திரங்களை உடைத்து அம்மாவுக்கு சகாயம் செய்தார்.

அவர் பார்வதி பரமேஸ்வரர்களுக்குப் பிள்ளை .இந்த உலகத்துக்கே மூலத்திலிருந்து ஆவிர்ப்பவித்ததனால், அவரை நாம் "பிள்ளையார்" , என்றே விசேஷித்து அழைக்கிறோம்.

எந்த ஸ்வாமியை உபாஸிப்பதானாலும் முதலில் விநாயகருடைய அநுக்கிரகத்தைப் பெற்றுக் கொண்டால்தான் அந்தக் காரியம் விக்கினம் இல்லாமல் நடைபெறும். அவரையே முழுமுதற் கடவுளாக, பிரதான மூர்த்தியாக வைத்து உபாசிக்கிற மதத்துக்கு காணபத்தியம் என்று பெயர்.

பிள்ளையாருக்கு எதிரே நின்று தோப்புக்கரணம் போடுகிறோமே, அதை நமக்கு எல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்தவர் மஹாவிஷ்ணுதான் என்று ஒரு கதை இருக்கிறது. ஒரு சமயம் மஹாவிஷ்ணுவினுடைய சக்கரத்தை அவரது
மருமகனான பிள்ளையார் விளையாட்டாகப் பிடுங்கிக் கொண்டு தம் வாயில் போட்டுக்கொண்டு விட்டாராம். பிள்ளையாரிடமிருந்து திரும்பப் பிடுங்குவது முடியாது. அவர் மிகவும் பலம் உடையவர். அதட்டி மிரட்டி வாங்கவும்
முடியாது. ஆனால், அவரைச் சிரிக்க வைத்துச் சந்தோஷத்தில் அவர் வாயிலிருந்து சக்கரம் கீழே விழுந்தால் எடுத்துக்கொண்டு விடலாம் என்று மஹாவிஷ்ணுவுக்குத் தோன்றியதாம். உடனே நான்கு கைகளாலும் காதுகளைப்
பிடித்துக் கொண்டு ஆடினாராம். விநாயகர் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார். சக்கரம் கீழே விழுந்தது. விஷ்ணு எடுத்துக் கொண்டு விட்டார்.

"தோர்பி: கர்ணம்" என்பேத தோப்புக்கரணம் என்று மாறியது. "தோர்பி" என்றால் "கைகளினால்" என்று அர்த்தம். 'கர்ணம்' என்றால் காது. "தோர்பி கர்ணம்" ம்என்றால் கைகளால் காதைப் பிடித்துக் கொள்வது.

விக்நேசுவரருடைய அநுக்கிரகம் இருந்தால்தான் லோகத்தில் எந்தக் காரியமும் தடையின்றி நடக்கும். தடைகளை நீக்கிப் பூரண அநுக்கிரகம் செய்கிற அழகான குழந்தைத் தெய்வம் பிள்ளையார். அவரைப் பிரார்த்தித்து, பூஜை
செய்து, நாம் விக்கினங்கள் இன்றி நல்வாழ்வு வாழ்வோமாக “

மகா பெரியவா- 10

'Veedhi valam' in Nungambakkam. Every devotee wished to take Maha Periyava to their house and He was obliging too.

A small boy of 10-12years was watching it all.From his looks one could make out that he was very poor. He came as near to Maha Periyava as possible and said 'Sir, enga atthukkum vaango'. The sishyas tried to keep him away, but, every few steps he would come back with the request.

At the street corner the boy got scared that He might turn to the right and said 'Sir intha pakkam vaango,enga atthukku vandutu pongo'.Maha Periyava asked Kannan to lead the way to the boy's house. Maha Periyava entered the house, blessed everyone in the family and left.

Blessed was the family and I am sure that all of them would have become wonderful persons in their later lives. Enne Bagavaanin karunai.

மகா பெரியவா- 9

தீபாவளி தினம், ஒரு குதிரை வண்டிக்காரன் வந்து பெரியவாளுக்கு நமஸ்காரம் செய்துவிட்டுக் கையைப் பிசைந்து கொண்டு நின்றான்.

'என்ன' என்று ஜாடையால் கேட்டார்கள்,பெரியவா.

"வேட்டி..." என்று இழுத்தான்,வண்டிக்காரன்.

பெரியவாள்,பக்கத்திலிருந்த சிஷ்யரிடம், "அவனுக்கு ஒரு வேஷ்டி-துண்டு கொடு" என்றார்கள்.

சிஷ்யர் வேஷ்டி-துண்டு கொண்டு வந்து கொடுத்த பின்னர் வண்டிக்காரன் நகரவில்லை.
"சம்சாரத்துக்குப் பொடவை..."

அந்தச் சமயத்தில், புடவை ஏதும் கையிருப்பில் இல்லை. ஆனால், பெரியவாளோ," அவனுக்கு ஒரு புடவை கொண்டு வந்து கொடு" என்று சிஷ்யனுக்கு ஆக்ஞையிட்டார்கள். சிஷ்யர் பாடு திண்டாட்டமாகப் போய்விட்டது.

பெரியவாள் தரிசனத்துக்காகப் பல பேர் வந்திருந்தார்கள். அவர்களில் ஓர் அம்மாள், தொண்டரின் இக்கட்டைப் புரிந்து கொண்டார். உடனே, சற்றுத் தொலைவில் ஒரு மறைவான இடத்துக்குச் சென்று,தான் கட்டிக் கொண்டிருந்த புதுப் புடவையைக் களைந்து விட்டு,ஒரு பழைய புடவையைக் கட்டிக்கொண்டு வந்தார்.அந்தப் புதுப் புடவையையும் சீட்டி ரவிக்கைத் துண்டையும் வண்டிக்காரனிடம் கொடுத்து அனுப்பி விட்டார்.

பெரியவாளுக்கு உடம்பெல்லாம் கண்கள் போலும். புடவை மாற்று விவகாரம் அவர்களுக்குத் தெரிந்து விட்டது. சற்றைக்கெல்லாம் ஒரு தம்பதி தரிசனத்துக்கு வந்தார்கள். "பெண்ணுக்குக் கல்யாணம்,..பெரியவா அனுக்ரஹம் பண்ணணும்.."

"கல்யாணப் புடவைகள், காஞ்சிபுரம் கடைத் தெருவிலே வாங்கினேளா?"

"ஆமாம்,..கூறைப் புடவை, சம்பந்திக்குப் புடவை, பந்துக்களுக்குப் புடவைன்னு.. ஏகப்பட்ட புடவைகள்..."

"பந்துக்களுக்குன்னு வாங்கியிருக்கிற புடவையிலே ஒரு புடவையை ஸ்ரீ மடத்துக்குக் கொடுப்பியோ?"

தம்பதிக்கு மகிழ்ச்சி கரை புரண்டது.பெரியவாளே கேட்கிறா.. உயர்ந்த புடவை ஒன்றை பெரியவாள் திரு முன்னிலையில் சமர்ப்பித்தார்கள்.

தொண்டரைக் கூப்பிட்டு, "அதோ நிற்கிறாளே...ஒரு..மாமி, அவாகிட்டே இந்தப் புடவையைக் கொடு.....தீபாவளி புதுப் புடவையை வண்டிக்காரனுக்குக் கொடுத்துட்டு பழசைக் கட்டிண்டு நிற்கிறா...." என்றார்கள்,பெரியவாள்.

"தனியே, ரகசியமாக நடந்த அந்தச் சம்பவத்தை எந்த யட்சிணி போய் பெரியவா திருச்செவியில் போட்டது?" என்று ஆச்சர்யப்பட்டுப்போனார், சிஷ்யர்.

ஆமாம் அந்த அம்மையாரும்தான்!

மகா பெரியவா- 8

' un peru enna?'

'Kanyakumari'.

'un paatti perum athuthaan'. (the parents were taken by surprise at this).

' Kanyakumariyoda vishesham enna?'.

'Mookkuthi'.

'nee yen mookku kuthikkale?'.

' Maha Periyava sonna ippave kutthikaren'.

'kuthikko'.

She went out with her parents and was back soon, with her nose pierced.

A young man was standing at the back. Maha Periyava signaled him to come forward.

' ivala kalyanam panni karaya?'.

'Maha Periyava sonna ippave paani karen'.

'she is quite moderate looking' (so that the people around would not mistake HIM that HE is forcing the marriage)

'it does not matter. i have an aged mother and the girl, by obeying what YOU said immediately, proved that she is humble and simple. i agree to this marriage'.

Sri Maha Periyava Thiruvadigal Saranam. Hara Hara Sankara, Jaya Jaya Sankara.

மகா பெரியவா- 7

புதுக்கோட்டையில் முகாம். மெயின் ரோடில் இருந்த பெரிய சத்திரத்தில் தங்கியிருந்தா பெரியவா. இரவுகால பூஜை முடிந்ததும் தனக்கு கைங்கர்யம் பண்ணும் நாகராஜனைக் கூப்பிட்டு " அப்பா நாகு! நாளக்கி விடிகாலம்பர மூணரை மணிக்கெல்லாம் நான் ஏந்திருந்து ஸ்நானம் பண்ணியாகணும்...........நீ ஞாபகம் வெச்சுக்கோ!" என்றார்.
"உத்தரவு பெரியவா. சரியா மூணரை மணிக்கு "ஹர ஹர சங்கர ஜய ஜய சங்கர" ன்னு நாமாவளி கோஷம் பண்ணறேன் பெரியவா" என்றான் பவ்யமாக.
நமுட்டு சிரிப்பு சிரித்துக் கொண்டே "மூணரை மணிக்கு ஒங்கள எழுப்பி விட்டுடறேன்...ன்னு சொன்னா, அவ்வளவு நன்னா இருக்காதுங்கறதால....."ஹர ஹர சங்கர ஜய ஜய சங்கர" சொல்லறேன்னு சொல்லறியாக்கும்? சரி அப்பிடியே பண்ணு"
ராத்திரி பதினோரு மணி. எல்லோரும் படுத்துக் கொண்டாயிற்று. பெரியவாளும் சயனத்துக்கு போய் விட்டார். நாகுவுக்கு ஒரே கவலை! அங்கே எங்கேயும் கடிகாரமே இல்லை! அவனிடம் இருப்பதோ, அவனுடைய மாமா "பூணூல்" கல்யாணத்துக்கு பிரசன்ட் பண்ணின பழைய வாட்ச்! அதுகூட பழைய டிரங்க் பொட்டிக்குள் இருக்கு. ஏனென்றால் பெரியவாளுடன் இருக்கும் போது கட்டிக் கொள்ளவது அவ்வளவு நன்றாக இருக்காது என்பதால்தான். தானும் படுத்து தூங்கிவிட்டால், பெரியவாளை எப்படி எழுப்ப முடியும்? என்ன பண்ணுவது?
நேராக போய் தன் பொட்டியில் இருந்த வாட்சை எடுத்துக் கொண்டான். சத்தமில்லாமல் விஷ்ணு சஹஸ்ர நாம பாராயணம் பண்ண ஆரம்பித்தான். பல தடவை பண்ணினான். சரியாக மணி 3 . 30 ! கைகளை கட்டி கொண்டு பெரியவா சயன அறை வாசலில் நின்று கொண்டு சன்னமாக "ஹர ஹர சங்கர ஜய ஜய சங்கர" என்று நாமாவளி போட்டான். சிறிது நேரத்தில் சாக்ஷாத் பரமேஸ்வரனான பெரியவா மந்தஹாசத்தோடு வெளியே வந்து அவனுக்கே அவனுக்கு மட்டும் "விஸ்வரூப" தரிசனம் குடுத்தார். எப்பேர்ப்பட்ட பாக்யம்!! ஸ்நானத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணினான் நாகு. அடுத்தடுத்த நாட்கள் இதே மாதிரி இரவு முழுக்க பாராயணம், சரியாக மூணரை மணிக்கு "ஹர ஹர சங்கர ஜய ஜய சங்கர" நாமாவளி, பெரியவாளுடைய காணக் கிடைக்காத விஸ்வரூப தரிசனம் என்று நாகு திக்கு முக்காடித்தான் போனான்! ஆனால், பெரியவாளின் மேல் இருந்த ப்ரேமை அவனுக்கு பலத்தை குடுத்தது.
நான்காவது நாள் இரவு, வேஷ்டியில் வாட்சை சொருகிக் கொண்டு சஹஸ்ரநாம பாராயணம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தவன், பாவம், தன்னை அறியாமல் தூங்கி விட்டான்! "ஹர ஹர சங்கர ஜய ஜய சங்கர" மதுரமான தெய்வீக த்வனி, அவனை எழுப்பியது! தூக்கிவாரிப் போட்டபடி எழுந்தான்! எதிரே கருணை ததும்ப சிரித்தபடி, அவனை தேடி வந்து விஸ்வரூப தரிசனம் தந்தான் அந்த பரமேஸ்வரன்!!!
மிகுந்த வாத்சல்யத்துடன் "கொழந்தே! மணி சரியா மூணரை ஆறதுடா........ப்பா! அசதில பாவம் நீ தூங்கி போயிட்டே போலருக்கு! பாவம்.......ஒனக்கும் நாள் பூர கைங்கர்யம்..சரீர ஸ்ரமம் இருக்குமோன்னோ?" சிரித்தபடியே சொல்லிவிட்டு வாசல்பக்கம் போனார். வாட்சை பார்த்தால் மூணரை! இவனுக்கோ ஒரே ஆச்சர்யம்! வாட்சைப் பாக்காமலேயே பெரியவா எப்படி கரெக்டா மூணரை..ன்னு சொன்னார்!!
மறுநாள் பக்கத்தில் ஒரு பித்தளை சொம்பில் ஜலத்தோடு அமர்ந்தவன், கண்ணில் ஜலத்தை விட்டு அலம்பிக் கொண்டு பாராயணம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தவன் ரெண்டரை மணி வரை ஒட்டிவிட்டான். பாவம். தன்னையறியாமல் தூங்கிவிட்டான். முந்தின நாள் போலவே பெரியவா வெளியில் வந்து இவன் தூங்குவதையும், பக்கத்தில் சொம்பில் ஜலம் இருந்ததையும் கண்டு சிரித்துக் கொண்டே நாமாவளி போட்டு அவனை எழுப்பினார். மணி சரியாக மூணரை!!ஆச்சர்யத்தின் உச்சிக்கே போய் விட்டான் நாகு! அன்று மத்தியான்னம் மெதுவாக பெரியவா முன்னால் போய் நின்றான். " என்னடா....நாகு! நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு நிக்கறதைப் பார்த்தா, ஏதோ எங்கிட்ட கேக்கணும் போல இருக்கே!! என்ன தெரியணும்? கேளு..."
"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே பெரியவா..........."
"எனக்கு தெரியும். ரெண்டு நாளா நாம தூங்கிப் போயிடறோமே..........பெரியவா எப்டி அவ்வளவு கரெக்டா மூணரை மணிக்கு எழுந்துண்டு வரார்? அவர்கிட்ட கடிகாரம் கூட கெடையாதே!......எப்பிடி முழுசுக்கறார்...ன்னுதானே கொழம்பிண்டு இருக்கே? இல்லியா பின்னே?"
"ஆமா பெரியவா. என்னன்னே தெரியலை...........ரெண்டு நாளா என்னையும் அறியாம தூங்கிடறேன். பெரியவாதான் சரியா மூணரைக்கு ஏந்து வந்து என்னையும் எழுப்பி விடறேள்...எனக்கு ரொம்ப வெக்கமா இருக்கு. மூணரை மணி....ன்னு சரியா எப்டி பெரியவா.........."
அவன் முடிப்பதற்குள் "ஏதாவது கர்ண யக்ஷிணி எங்..காதுல வந்து "மணி மூணரை " ன்னு சொல்லறதோன்னு சந்தேகமோ ஒனக்கு?" கடகடவென்று சிரித்தார்.
"எங்..காதுல ஒரு யக்ஷிணியும் வந்து சொல்லலே.........மணி மூணரைன்னு எங்..காதுல வந்து சொன்னது "பஸ்". அதுவும் மதுரை டி.வி.சுந்தரம் ஐயங்காரோட டி.வி.எஸ் பஸ்!! ஆச்சர்யப்படாதே!! மொத நாள் சரியா மூணரைக்கு நீ "ஹர ஹர சங்கர ஜய ஜய சங்கர" சொல்லி எழுப்பினேல்லியோ?.....அப்போ வாசப் பக்கம் வந்தேனா...........அப்போ ஒரு பஸ் சத்திர வாசலை தாண்டி, டவுனுக்குள்ள போச்சு! அடுத்த ரெண்டு நாளும் அதே பஸ்ஸை மூணரைக்கு பாத்தேன். அப்புறமா விஜாரிச்சா.......அது டி.வி.எஸ் கம்பெனியோட பஸ் ! மதுரைலேர்ந்து புதுக்கோட்டைக்கு விடியக்காலம் வர மொதல் பஸ்ஸுன்னும் சொன்னா..சத்திர வாசலை அந்த பஸ் விடியக்காலம் சரியா மூணரைக்கு தாண்டிப் போறது...ஒரு செகண்ட் அப்டி....இப்டி மாறல்லே...டி.வி.எஸ் பஸ் ஒரு எடத்துக்கு வர டயத்த வெச்சுண்டே......நம்ம கடியாரத்த சரி பண்ணிக்கலாம்னு சொல்லுவா...அது வாஸ்தவம்தான்! மூணு நாள் செரியா பாத்து வெச்சுண்டேன்! நாலாம் நாள்லேர்ந்து அந்த பஸ்ஸோட சத்தம் கேட்ட ஒடனேயே தானா.. எழுந்துட்டேன்........வேற பெரிய ரகஸ்யம் ஒண்ணுமே இல்லேடா...ப்பா நாகு!" பெரியவா மிகவும் ரசித்துச் சிரித்தார்.
ஒரு பஸ் போவதைக் கூட கவனிச்சு அதுவும் ஒருநாள் இல்லை, விடாமல் தினமும் கவனிச்சு, அதையும் ஸ்லாகித்துக் கூறும் நுணுக்கமான பேரறிவு, பெரியவாளுக்கு இருப்பதில் ஆச்சர்யம் இல்லை...... ஏனென்றால், பெரியவா என்றாலே பேரறிவுதானே!! P for "Perfection " - என்பதைவிட P for Periyava என்று சொல்லலாம்! நாமும் இந்த குணத்தில் துளியையாவது நம்முடைய தினசரி வாழ்க்கையில் கடைப்பிடிக்க பெரியவா அனுக்கிரகம் பண்ண பிரார்த்திப்போம்."

மகா பெரியவா- 6

எச்சில் தோஷம்

இன்றைய ஆந்திர மாநிலத்தில் உள்ள காலஹஸ்தியை அறியாதவர்கள் இருக்க முடியாது பஞ்சபூத ஸ்தலங்களில் ஒன்றான வாயு ஸ்தலமான இங்கு மலையடிவாரத்தில் ஈஸ்வரன் காலஹஸ்தீஸ்வரராக கோயில் கொண்டுள்ளார் சிலந்தி சர்ப்பம் யானை மூன்றும் இங்கு முக்தி பெற்றதால் இத்தலம் திருகாளஹஸ்தி என்று அழைக்க படுகின்றது .

இவ்வளவு சிறப்பு மிக்க காளஹஸ்திக்கு மகா பெரியவா ஒருமுறை சென்றபோது அங்கிருந்த ஒரு பக்தர் பெரியவாளிடம் வேண்டுகோள் ஒன்றை முன்வைத்தார் அவருடைய வீட்டிற்கு வரவேண்டும் என்று .

ஒருநாள் அந்த பக்தர் பூஜை அறையில் தனது பூஜையை முடித்துவிட்டு நெய்வேதியதுக்காக வைத்திருந்த கற்கண்டில் ஒரு பிடி எடுத்து வாயில் அள்ளி போட்டதுதான் தாமதம் வெளியே யாரோ வரும் சத்தம் கேட்டது வெளியே வந்து எட்டி பார்த்தவர் இன்ப அதிர்ச்சியில் திக்குமுக்காடி போனார் வெளியே இருந்தது சாக்க்ஷாத் மகா பெரியவாள் .

வாய் நிறைய கற்கண்டை குதப்பிக் கொண்டிருந்ததால் அவரால் வாய் திறந்து பெரியவாளை வரவேற்க முடியவில்லை .பெரியவாளை பலமுறை வீட்டிற்கு வாருங்கள் என்று தாம் அழைத்தும் வீட்டின் முன்னே வந்து நிற்கும் அவரை வாருங்கள் வாருங்கள் என்று அழைக்க முடியவில்லையே என்ற தவிப்பில் தத்தளித்தார் .

அப்போது மகான் ’நான் வந்த நாள் முதல் ஆத்துக்கு வாங்கோன்னு நீ கூப்டாத நாளில்லை , இப்போ உங்காத்துக்கு வந்து வாசல்லையே நினுண்டிருக்கேன் உள்ள வாங்கன்னு சொல்லாம மச மசன்னு நிக்கறியே’ என்று கட்டளயிட்டார்

பக்தருக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் பெரியவா அருகில் இருக்க வாயில் இருந்த கற்கண்டை கீழே உமிழ்ந்துவிட்டார் எங்கே தான் உமிழ்ந்த எச்சில் மகான் மீது பட்டிருக்குமோ என்று பதட்டமடைந்து அபசாரம் பண்ணிட்டேன் , அபசாரம் பண்ணிட்டேன் என்று கூறி வாயில் போட்டுகொண்டார் .

இதை புரிந்துகொண்ட மகான் இப்ப என்ன அயிடுத்து ஏன் பதற்றம் ? இக்காலஹஸ்தியில் கண்ணப்பநாயனார் சிவபெருமானுக்கு எப்படி பூஜை பண்ணினான்னு தெரியுமா வாயில் ஜலத்தைக் கொண்டுவந்து சிவ லிங்கத்துக்கு அபிஷேகம் செய்தான் , மாமிசத்தை வாயில் சுவைத்து நெய்வேத்தியம் பண்ணினான் அவன் செய்த செயல் நமக்கு தவறாக தோன்றினாலும் பகவானுக்கு அது தவறாக தெரியவில்லை .
ஆசார்யாள் (ஆதிசங்கரர்) சிவானந்த லஹரியில் ஆனானபட்டவன் பூஜையெல்லாம் பாராட்டாமல் காட்டில் வாழ்ந்த கண்ணப்பன் பக்தியைத்தான் பெரிசா சொல்லறார் . அப்பேற்பட்ட கண்ணப்பன் வாழ்ந்த திருத்தலம் இது இங்க நமக்கு எச்சில் தோஷம் வராது என்றார் மகா பெரியவா

இதற்கு பிறகுதான் அந்த பக்தன் சமாதானம் அடைந்தார்

Birth Day Greetings

25 Jan 2012

எங்கள் வாழ்க்கையை தென்றலாக மாற்ற பிறந்தவளே

எங்கள் வாழ்க்கையில் ஒளி ஏற்ற பிறந்தவளே

எங்கள் வாழ்க்கை கரும்பாய் தித்திக்க பிறந்தவளே

எல்லோர்க்கும் இனியவளாய் இருக்க பிறந்தவளே

உறவினர்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் தன்னலம் கருதாது உதவி செய்வதை கடமையாக நினைத்து, உதவி மகிழ்ந்த ஒப்பற்ற உள்ளம் கொண்டவளாக பிறந்தவளே

எங்களுக்காகவே பிறந்தவளே

எங்கள் அருமை கிரிஜாவே/அம்மாவே/ பாட்டியே

உனக்கு எங்கள் பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள்


கிருஷ்ணன்,
சுதா, சந்தர்,
சுபா,மகேஷ்,
தனுஷ்,சுகோஷ்,மஹதி,தர்ஷிணி

மகா பெரியவா- 5

21 Jan 2012

While admiring Maha Periavaa for what He did to the mankind, we should also know the ordeal he went thro in his early days as Sankaracharya.

Here, Brahmashree Musiri Dikshitar recounts the early days of our beloved Maha Periyava.

Thenambakkam, Biksha time: the young soft voice asks : 'vaazhaipazham illaya ?' a curt 'no'. 'has not come yet?'. an indifferent 'no' 'poovan pazham kooda illaya?' asks our Maha Periyava who is saakshath Parameswaran, who sees to that every single soul gets its food everyday.'not that too' comes the reply in an emotionless voice.

Aduthurai, Bhiksha time : 'has not the juice of lemon added to kosmalli?'. 'no' 'has it not come ?' 'no'. 'you can get it in the Aduthurai shandy'. 'a lot of crowd. no one has the time to go and buy it'.

Mutt : 'ugranathukku poi krambu vaaindu va' (for HIS toothache). the man in charge of the kitchen :'no, don't have it'. ' i am not asking for myself. it is for Accharya'. ' look, its not as if i have it and don't want to give it. as i said i don't really have it' says the dry voice.the devotee comes back and says it politely to Maha Periyava. In a quiet voice HE says 'go and ask in some of the houses around. some one will give'.

Brahmashree goes on to add 'if Mahalakshmi thaayar had known how much her son would struggle to get even a banana, a lemon.......what a heart break it would have been for her. what a sacrifice she did, for the benefit of millions of people like us and what she got in return (She would have always seen HIM as her son)

Well, this is what HE really went through when HE was in the teens when the mutt was not doing well financially. HE went through all that, did tapas, adhered to vrathas, sacrificed even the smallest of comforts and lived 100 years (and even after) to bless us all. BLESSED ARE WE. ( I am blessed too, to come back after a long gap and put up a post on HIM)

Sri Maha Periyava Thiruvadigal Saranam. Hara Hara Sankara, Jaya Jaya Sankara.

மகா பெரியவா - 4

21 ஜனவரி 2012

ஆஹா' என்று இருங்கள்

* பொழுது போக்கையே வாழ்க்கைப் போக்காக, அதிலும் வழுக்கிவிடுகிற போக்காக ஆக்கிக் கொள்ளாமல், எந்த அளவோடு ருசித்துவிட்டு நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டுமோ அப்படி நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

* எதற்கெடுத்தாலும் எரிந்து விழுந்து கொண்டோ, மூக்கைச் சிந்திப் போட்டுக் கொண்டோ
இல்லாமல், "ஆஹா' என்று எப்போதும் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும்.

* அதிகமாகப் பொருள்களைத் தேடிப் போவதால் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்ந்துவிடாது. உண்மையில் வாழ்க்கைத்தரம் என்பது தரமான வாழ்க்கை மனநிறைவோடு இருப்பதுதான்.

* அனைவரும் தங்கள் தேவைகளைக் குறைத்துக் கொண்டு மனசினால் நிறைந்து, சுபிட்சமாக இருக்க வேண்டும். வசதி உள்ளவர்களும் எளிய வாழ்க்கை நடத்துவது அவர்களுக்கும் நல்லது, மற்ற ஜன சமூகத்துக்கும் நல்லது.

* வியாதிக்கு மருந்து மாதிரி, பசிக்கு உணவு ரொம்ப அளவாகத்தான் போட வேண்டும். பசியைத் தீர்த்துக் கொள்ளத்தான் உணவே, தவிர ருசியைத் தீர்க்க அல்ல.

காஞ்சி மகா பெரியவா